Adult forum Gr
Greek Escorts & Call Girls forum
Ο Νίκι έφυγε αλλά άφησε πίσω του μια μεγάλη ιστορία που άξιζε να γίνει ταινία και όντως έτσι έγινε. Μια πλήρης ζωή με χαρές, επιτυχίες, δράματα και αίμα. Πολύ αίμα. Μια προσωπικότητα bigger than life...
Υπήρξε ανέκαθεν μια ιδιαίτερη μορφή στο χώρο των αγώνων Formula 1. Όσοι έχουν δει την ταινία Rush θα ξέρουν με λεπτομέρειες πως ο Λάουντα μπήκε στο χώρο των αγώνων. Όσοι δεν την έχουν δει, πρέπει να το αναπληρώσουν επειγόντως.
Ο Νίκι Λάουντα γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 1949 στη Βιέννη από εύπορη οικογένεια. Ο παππούς του από τη μεριά του πατέρα του ήταν ο πολύ γνωστός εκείνη την εποχή, επιχειρηματίας Χανς Λάουντα.
Ο Λάουντα ήθελε από νεαρή ηλικία να γίνει οδηγός αγώνων αλλά το οικογενειακό του περιβάλλον δεν του επέτρεπε. Ξεκίνησε τους αγώνες με Mini και μεταπήδησε στη Formula Vee, αλλά πολύ σύντομα μεταπήδησε σε ιδιωτικές ομάδες με αυτοκίνητα Porsche και Chevron.
Ο ίδιος πίστευε πως είχε χάρισμα στο να στήνει τα αυτοκίνητα με τέτοιο τρόπο ώστε να αυξάνεται η πρόσφυση των ελαστικών και επίσης είχε ταλέντο στο να ακροβατεί μεταξύ πρόσφυσης και γλιστρήματος με σχετική ασφάλεια.
Η καριέρα του άρχισε όταν οι διαφωνίες με την οικογένειά του σχετικά με την ενασχόλησή του με τους αγώνες αυτοκινήτων, πήραν μεγάλες διαστάσεις. Με συνοπτικές διαδικασίες ο νεαρός Νίκι -που πίστευε στον εαυτό του- διέκοψε τις σχέσεις του μαζί τους, πήρε εύκολα ένα τραπεζικό δάνειο 30.000 βρετανικών λιρών -μαζί με μια ασφάλεια ζωής- ώστε να αγοράσει μια θέση οδηγού στη νεοφώτιστη ομάδα της March στο πρωτάθλημα της Formula 2 το 1971. Το 1972 ήταν καταστροφικό για την March στην F1 και ο Λάουντα με νέο δάνειο «αγόρασε» μια θέση στην ομάδα της BRM το 1973. Ήταν πολύ γρήγορος από την αρχή, αλλά η ομάδα της BRM βρισκόταν ήδη στη δύση της.
Το μεγάλο βήμα στην καριέρα του έγινε, όταν ο τιμ μέιτ του στην ομάδα της BRM Κλέι Ρεγκατσόνι, έκανε μεταγραφή στην Ferrari το 1974 και ο Έντσο Φεράρι ρώτησε τον Ιταλοελβετό οδηγό τη γνώμη του για τον Λάουντα. Εκείνος του μίλησε για την ικανότητα του Λάουντα να «στήνει» τα αυτοκίνητα, με αποτέλεσμα ο Λάουντα να υπογράψει πολύ σύντομα με την σκουντερία, η οποία του πρόσφερε και αρκετά χρήματα ώστε ξόφλησε τις δανειακές του υποχρεώσεις.
Στη Ferrari o Λάουντα βρήκε τις κατάλληλες συνθήκες και ξεδίπλωσε το ταλέντο του. Έστησε το κακό στην αρχή μονοθέσιο στα μέτρα του και άρχισε να νικά. Το πρωτάθλημα του 1975 ήρθε εύκολα με 5 νίκες, ενώ το 1976 το έχασε μόνος του, για έναν μόλις βαθμό, καθώς εγκατέλειψε τον τελευταίο αγώνα λέγοντας πως οι συνθήκες ήταν απαράδεκτες και ο κίνδυνος ήταν μεγαλύτερος από όσο έπρεπε.
Βεβαίως το 1976 έγινε και το τρομερό ατύχημα στο Νίρμπουργκρινγκ. Ο Λάουντα τραυματίστηκε πολύ σοβαρά όταν κατέρρευσε η πίσω ανάρτηση της Ferrari που οδηγούσε. Το αυτοκίνητο χτύπησε στις μπαριέρες και τυλίχτηκε στις φλόγες. Ο ίδιος κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του εξαιτίας της εισπνοής τοξικών αερίων και των σοβαρών εγκαυμάτων που υπέστη. Σε αυτό το ατύχημα κάηκαν και εσωτερικά οι πνεύμονές του. Αντίθετα όμως σε κάθε πρόβλεψη, κατάφερε να αναρρώσει και σε έξι μόλις εβδομάδες επέστρεψε στους αγώνες, λαμβάνοντας μέρος στο ιταλικό γκραν-πρι και κατακτώντας την τέταρτη θέση.
Τα σημάδια του τραυματισμού του δεν έφυγαν ποτέ. Ο Λάουντα νοιάστηκε περισσότερο για την άμεση επούλωση παρά για το αισθητικό μέρος. Ο ίδιος έχει δηλώσει στο παρελθόν πως, ενώ θα μπορούσε να διορθώσει περισσότερο την αισθητική του προσώπου του, δεν το έκανε ποτέ έτσι ώστε να αποτελεί ζωντανό παράδειγμα των κινδύνων που διατρέχουν οι οδηγοί F1. Μετά από αυτό το ατύχημα έγινε ένας από τους πιο ενεργούς και δραστήριους οδηγούς με πολλές πρωτοβουλίες στον αγώνα για την αύξηση της ασφάλειας των οδηγών.
Το 1977 επέστρεψε ωστόσο πιο δυνατός και πήρε πάλι το πρωτάθλημα που έχασε τον προηγούμενο χρόνο.
Το 1978 έκανε μια θεαματική μεταγραφή στην Brabham-Alfa Romeo με μισθό το αστρονομικό για την εποχή ποσό του 1 εκατομμυρίου. Ταλαιπωρήθηκε μαζί τους δύο χρονιές και στο τέλος του 1979 παράτησε την ομάδα αλλά και την Formula 1 για την Lauda Air, την αεροπορική εταιρεία που είχε δημιουργήσει.
Ο Λάουντα ίδρυσε τη Lauda Air το 1979, τρία χρόνια μετά το ατύχημά του. Τότε η εταιρεία του εκτελούσε μόνο πτήσεις τσάρτερ, με δύο μικρά Fokker που μετέφεραν επιβάτες από την Αυστρία στη Γερμανία, συχνά με τον ίδιο τον Λάουντα στο κόκπιτ. Τα πράγματα δεν ήταν εύκολα στην αρχή και η εταιρεία ξέμεινε από λεφτά, με αποτέλεσμα να επιστρέψει στους αγώνες για να χρηματοδοτήσει την εταιρεία του.
Το 1982 μετά από ένα ιδιαίτερα πετυχημένο τεστ με την McLaren ο Λάουντα έγινε εργοστασιακός οδηγός της ομάδας και κατάφερε να κερδίσει στον 3ο του αγώνα! Ωστόσο τόσο το 1982 όσο και το 1983 δεν κατάφερε καν να είναι διεκδικητής του πρωταθλήματος. Το 1984 όμως παρά τις 6 εγκαταλείψεις έκανε και 5 νίκες, 3 δεύτερες θέσεις και μία 4η και κατάφερε για μισό πόντο να στεφθεί για άλλη μια φορά πρωταθλητής.
Το 1985 υπήρξε καταστροφικό με 11 εγκαταλείψεις και μάλιστα στα δοκιμαστικά του Spa έσπασε και τον καρπό του! Στο τέλος της χρονιάς έχασε πάλι την όρεξή του και παράτησε για 2η και τελευταία φορά την Formula 1.
To 1993 o Λούκα Ντι Μοντεζέμολο o τότε Πρόεδρος της Ferrari που τον γνώριζε από το 1975 του πρόσφερε έναν ρόλο συμβούλου στην Σκουντερία και έτσι για άλλη μια φορά ο στρυφνός Αυστριακός γύρισε στο Μαρανέλο.
Το 2001 στη μέση της χρονιάς, ανέλαβε χρέη αγωνιστικού διευθυντή στην ομάδα Jaguar Formula One team αλλά η ομάδα δεν τα πήγε καλά και όλοι πήγαν σπίτι τους στο τέλος του 2002.
Το 2012 για τελευταία φορά ο Λάουντα θα ασχοληθεί ενεργά με την Formula. Θα γίνει μη εκτελεστικός Πρόεδρος της Mercedes-Benz in Formula One και θα εμπλακεί ενεργά στο να φέρει στην ομάδα τον Λιούις Χάμιλτον.
Σε όλη του την πορεία, το πάθος για την νίκη και την επιτυχία, ισορροπούσε πάντα με την λογική και τα επιτρεπόμενα από αυτόν ποσοστά ρίσκου. Όλη του η ζωή ήταν ένας αγώνας ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο. Από την βαμμένη με αίμα εποχή της Formula 1 της δεκαετίας του '70 μέχρι της μέρες μας με την εύθραυστη υγεία του μετά το ατύχημά του το 1976.
Σε ηλικία 70 ετών πέθανε από επιπλοκές της επέμβασης μεταμόσχευσης πνεύμονα στην Ίμπιθα όπου και ανάρρωνε.
Ο Λάουντα θα παραμείνει στη μνήμη μας ως ένας από τους τεράστιους στην ιστορία της Formula 1 για πάντα. Και ένας από τους δύο πιλότους της Formula 1, που η ζωή τους έγινε ταινία...
Λάουντα: «H ζωή μου όλη σαν ένα παιχνίδι»
Διαλέξαμε μερικές από τις επικότερες ατάκες του θρύλου της Formula 1, που φημιζόταν για το φαρμακερό χιούμορ του και άφησε ως παρακαταθήκη ορισμένα ανατρεπτικά σχόλια!
Η Formula 1 θρηνεί τον Νίκι Λάουντα. Ο 70χρονος Αυστριακός έχασε τα ξημερώματα της 21ης Μαΐου τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής του, στη διάρκεια της οποίας είχε αντικρύσει πολλές φορές κατάματα τον θάνατο. Ακόμη όμως και στις χειρότερες στιγμές του, ο Λάουντα δεν έχανε το θάρρος του, αλλά ούτε και το ιδιότυπο χιούμορ του. Ετσι άφησε πίσω του εκτός από τις αγωνιστικές επιτυχίες του και ορισμένες ατάκες για τα μηχανοκίνητα σπορ και όχι μόνον, οι οποίες έχουν γράψει ιστορία. Ιδού ορισμένες από τις πιο χαρακτηριστικές.
Για τη Formula 1
«Αυτός ο μικρόκοσμος των πιθήκων του τσίρκου.»
https://www.facebook.com/ioannis.nikolaos.1
https://www.instagram.com/nikolaosioannis/
https://www.facebook.com/adultforumgr
Είναι ένας απλός γιδοβοσκός και εσείς το ποίμνιο μου !
Πόσοι δεν ειχαμε πει μικροι, όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω Νικι Λάουντα ?
https://www.facebook.com/ioannis.nikolaos.1
https://www.instagram.com/nikolaosioannis/
https://www.facebook.com/adultforumgr
Είναι ένας απλός γιδοβοσκός και εσείς το ποίμνιο μου !
Κρίμα!
Εγώ όταν θέλω να πικάρω κάποιον που οδηγάει πολύ αργά ''Άντε ρε Νίκι Λάουντα" του φωνάζω.
Οι κόντρες του με τον Τζέιμς Χαντ ενέπνευσαν το Χόλιγουντ και θα μείνουν στην ιστορία χάρη στην ταινία «Rush» (2013), μια από τις πιο καλοφτιαγμένες με θέμα τα σπορ.
Πρόκειται για τον Νίκι Λάουντα, ο οποίος μπορεί σήμερα, Τρίτη, να έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 70 ετών, όμως η κληρονομιά του θα ζει για πάντα.
Το φρικτό ατύχημα
Παρά τις δεκάδες όμορφες στιγμές που χάρισε στους λάτρεις της ταχύτητας, κανένας από τους θριάμβους του δεν τον έκανε τόσο διάσημο, όσο εκείνο το φρικτό ατύχημα στο Νίρμπουργκρινγκ το 1976. Επέζησε από θαύμα. Αλλά οι επιπτώσεις που είχε στην υγεία του, τον έστειλαν στον τάφο 43 χρόνια αργότερα.
Για τέσσερις δεκαετίες ο Αυστριακός θρύλος του μηχανοκίνητου αθλητισμού μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία.
Χρειάστηκε να υποβληθεί σε αμέτρητες πλαστικές επεμβάσεις για τα εγκαύματα στο κεφάλι και τους καρπούς, αλλά και σε μακροχρόνιες θεραπείες για τις ζημιές που του είχε προκαλέσει στους πνεύμονες και τα νεφρά η εισπνοή τοξικών αερίων και ο αφρός του πυροσβεστήρα.
Μάλιστα, έκανε δύο μεταμοσχεύσεις νεφρών, το 1997 και το 2005, και στον πνεύμονα, πριν από οκτώ μήνες. Επίσης, υποβαλλόταν σε αιμοκάθαρση, σε εξειδικευμένη κλινική στην Ελβετία.
Παρά την άριστη ιατρική φροντίδα που του είχε εξασφαλίσει η μεγάλη του περιουσία, δεν άντεξε άλλο. Εκείνο το ατύχημα, στα 27 του, σημάδεψε την υπόλοιπη ζωή του. Παραμόρφωσε το πρόσωπό του, κλόνισε την υγεία του, αλλά και του στέρησε την καριέρα που ονειρευόταν. Για τον Λάουντα, αυτό ήταν το χειρότερο απ’ όλα.
Η νίκη δεν ήταν τα παν
Σε αντίθεση με τον μεγάλο του αντίπαλο, τον Χαντ, δεν ήταν εμμονικός με τη νίκη. Πίστευε ότι υπάρχουν πολύ σημαντικότερα πράγματα στη ζωή. Όπως το να αποδείξει στον πατέρα του και τον παππού του, τον επιφανή επιχειρηματία και πολιτικό Χανς Λάουντα, ότι έκαναν λάθος που τον έδιωξαν από το σπίτι, όταν τους ανακοίνωσε πως θα γινόταν οδηγός αγωνιστικών αυτοκινήτων.
Πλήρωσε, αντί να… πληρωθεί για να τρέξει
Ο Νίκι είναι, ίσως, ο μόνος πιλότος που πλήρωσε για να τρέξει σε ράλι, αντί να πληρωθεί. Αυτό γιατί χρειάστηκε να πληρώσει το ποσό των 30.000 λιρών που εξασφάλισε χάρη στο βαρύ οικογενειακό του όνομα. Με αυτόν τον τρόπο εξαγόρασε μια θέση οδηγού στην ομάδα της March, στο πρωτάθλημα της Formula 2 του 1971. Δύο χρόνια αργότερα, το ταλέντο του -και ένα νέο δάνειο- τού άνοιξαν την πόρτα της Formula 1 (με την BRM).
Κάπου εκεί τελείωσαν τα έξοδα και άρχισαν τα έσοδα, αφού για τη μετακίνησή του στη Ferrari, δεν χρειάστηκε να ξοδευτεί. Είχε γίνει πλέον περιζήτητος.
Πολύ σύντομα, το 1975, κατέκτησε τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο. Το πρωτάθλημα του 1976 θα ήταν -κι αυτό- δικό του, εάν η Μοίρα δεν είχε αποφασίσει αλλιώς. Το γεγονός που άλλαξε τη ζωή του για πάντα συνέβη την 1η Αυγούστου εκείνης της χρονιάς, στο δέκατο Γκραν-Πρι της σεζόν. Η γερμανική πίστα Νίρμπουργκρινγκ με τις 177 στροφές ήταν γνωστή και ως «Πράσινη Κόλαση», επειδή σε αυτήν είχαν χάσει τη ζωή τους 130 οδηγοί αγώνων.
Στις κατατακτήριες δοκιμές ο Λάουντα είχε προτείνει στους συναδέρφους του να μποϊκοτάρουν τον αγώνα, όλοι μαζί, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την απουσία προδιαγραφών ασφαλείας.
Εκείνοι δεν δέχτηκαν, και η κούρσα ξεκίνησε κανονικά. Έπειτα από μερικές στροφές το μονοθέσιο του Λάουντα προσέκρουσε στις μπαριέρες με ιλιγγιώδη ταχύτητα (193 χλμ/ώρα), στροβιλίστηκε στον αέρα και προσγειώθηκε στη μέση της πίστας. Εκεί, μέσα στις φλόγες που το είχαν τυλίξει, ο Αυστριακός έμεινε εγκλωβισμένος για 55 δευτερόλεπτα. Τέσσερις πιλότοι έσπευσαν σε βοήθεια, όμως ήταν αδύνατον να πλησιάσουν. Όταν τα σωστικά συνεργεία κατάφεραν να τον απεγκλωβίσουν, είχε, ακόμη, τις αισθήσεις του. Αμέσως μετά, έπεσε σε κώμα.
Στην εξειδικευμένη κλινική του Μανχάιμ, όπου διακομίστηκε, οι γιατροί δεν του έδιναν πολλές ελπίδες. Έφερε σοβαρότατα εγκαύματα στο κεφάλι και τους καρπούς, είχε αποκολληθεί μέρος από το αυτί του, είχε υποστεί κατάγματα στα πλευρά, την κλείδα και τα ζυγωματικά, και είχε εισπνεύσει τοξικά αέρια από την ανάφλεξη των καυσίμων. Το ότι κατάφερε να επιβιώσει, ήταν ένα θαύμα.
Το ότι επέστρεψε στους αγώνες ενάμισι μήνα μετά, αποτελεί ακόμα και σήμερα έναν θρίαμβο της ανθρώπινης θέλησης.
Οι πληγές του δεν είχαν επουλωθεί ακόμη, όταν έτρεξε στο ιταλικό Γκραν Πρι και τερμάτισε τέταρτος. Οι γιατροί ορκίζονταν ότι ήταν αδύνατον να του έχουν περάσει οι φρικτοί πόνοι. Εκείνος, όμως, δεν εγκατέλειψε παρά μόνο στο τελευταίο σιρκουΐ της σεζόν, στην Ιαπωνία, όπου η ισχυρή βροχόπτωση δεν του επέτρεπε να βλέπει. Στο ατύχημα είχε χάσει τα βλέφαρά του, και η βροχή τον τύφλωνε. Το πρωτάθλημα του 1976 το πήρε ο Χαντ, όμως ο Λάουντα επέστρεψε στην κορυφή την αμέσως επόμενη χρονιά. Πρόκειται για κάτι που κανείς, ούτε οι πιο πιστοί ακόλουθοί του δεν μπορούσαν να προβλέψουν.
Όσοι τον γνώριζαν καλά, προσπαθούσαν να καταλάβουν από πού αντλούσε τόση δύναμη αυτός ο κυνικός άνθρωπος με τον αγενή αυθορμητισμό και το μακάβριο χιούμορ. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αυτό το «τέρας» τρεφόταν από την ανάγκη να δείξει στον πατέρα του (στο μεταξύ, ο παππούς του είχε πεθάνει) ότι θα ‘πρεπε να είναι περήφανος για τον γιο του.
«Θυμάμαι μόνο τον φόβο του θανάτου»
Αρκετό καιρό μετά το ατύχημα ο Λάουντα είχε μιλήσει γι’ αυτό, σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση από αυτές που δεν συνήθιζε: «Δεν έχω αναμνήσεις από τον πόνο, μόνον από τον φόβο του θανάτου. Τον ένιωθα να πλησιάζει και προσπαθούσα να σώσω τον εαυτό μου. Ο πόνος ήταν δευτερεύουσας σημασίας, εκείνη τη στιγμή».
Στην πρώτη του επίσκεψη στο Νίρμπουργκρινγκ τον είχαν ακολουθήσει δεκάδες δημοσιογράφοι και τηλεοπτικά συνεργεία. Στεκόταν στο σημείο όπου λίγο έλειψε να χάσει τη ζωή του και κοιτούσε επίμονα την πίστα. «Ψάχνετε κάτι;», τον ρώτησαν. «Ναι, ένα αυτί. Κάπου εδώ το έχασα», τους απάντησε, δείχνοντας ότι μετά από όλα όσα είχαν συμβεί, διατηρούσε ακόμα το χιούμορ του.
Προτού εγκαταλείψει οριστικά τις πίστες, στα μέσα των ’80s, βρήκε τη δύναμη να κατακτήσει άλλον έναν παγκόσμιο τίτλο. Στα 35 του, και με σοβαρά προβλήματα υγείας. Αυτή τη φορά με τα χρώματα της McLaren και αντίπαλο τον (ανερχόμενο, τότε) Αλέν Προστ.
Γι’ αυτό το πρωτάθλημα (1984), που κέρδισε στο Εστορίλ με διαφορά μισού βαθμού από τον γάλλο πιλότο, ο Λάουντα έχει αφηγηθεί -μεταξύ σοβαρού κι αστείου- μια ιστορία, η οποία δείχνει πόσο συγκεντρωμένος ήταν στον στόχο του: «Το μεσημέρι της Παρασκευής, μετά τα ελεύθερα δοκιμαστικά, ο γυμναστής μου, Βάλτερ Ντούγκλ, μου είπε πως μία ξανθιά Ιταλίδα ρωτούσε επίμονα για μένα και ήθελε να με γνωρίσει. Έτρεξα αμέσως να τη δω. Με τις γυναίκες έχω ένα σχέδιο, το οποίο αρχίζει με φαγητό. Το ίδιο βράδυ φάγαμε μαζί. Μου ζήτησε να επαναλάβουμε το… δείπνο και το Σάββατο. Της είπα πως δεν μπορούσαμε να φάμε, κι αν ερχόταν στο δωμάτιό μου, θα έμενε έως τις 22:00. Όταν με ρώτησε γιατί, της είπα πως έπρεπε να κοιμηθώ. Γιατί το επόμενο πρωί θα κατακτούσα το πρωτάθλημα».
Ο Ρον Ντένις, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της McLaren, είχε πει κάποτε πως «ο Λάουντα επέστρεψε από τον άλλο κόσμο, επειδή ο θάνατος δεν άντεξε το μαύρο του χιούμορ και το απαίσιο ντύσιμό του». Όπως φαίνεται ο χάρος άλλαξε γούστο…
Ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο...
Κακά τα ψέμματα η F1 έχει ταυτισθεί με θρύλους όπως ο Lauda, ο Senna και ο Scumacher.
RIP Niki