το διαβασα μονο λογω αυτου που το ποσταρε που συνηθως καλα τα λεει
τι να πω, εις την λαικην γαμησε τα.......

Αν ισχύει αυτό τους περιμένει ψυχρολουσία. Παραστρατιωτικές οργανώσεις δεν έχει μόνο η Τουρκία, ευτυχώς. Άσε που εμείς έχουμε και πολλούς ρωσσόφιλους. Αλλά και διαφορετικών σημαιών/εμβλημάτων μαχήμια. Αν γίνει φασαρία, δεν θα σταματήσει στην ελλάδα μόνο, δυστυχώς. Αν γίνει "μπαμ", θα είναι μεγάλο και όλοι θα γίνουμε παρανάλωμα του πυρός...

Άρχισε το ξήλωμα του κοινού ευρωπαϊκού μας «πουλόβερ»;

Άρθρο του Μιχαήλ Βασιλείου που δημοσιεύθηκε στο:
http://www.defence-point.gr/news/?p=147370

Οι οιωνοί δεν είναι καλοί για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αρκούσαν οι πρώτες πραγματικά μεγάλες δυσκολίες για να αρχίσουν χώρες που κάποτε θεωρούσαν ως τον απόλυτο στόχο το να γίνουν δεκτές στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να υπονομεύουν τη λειτουργία της και να πιέζουν για οπισθοχώρηση και περιχαράκωση σε όσα ίσχυαν στο «κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι» πολλά χρόνια πριν.

Προς το παρόν όμως, φως στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται, ενώ το δημοκρατικό σύστημα και οι εκλογές, προαναγγέλλουν την τιμωρία όσων είχαν την ατυχία να παραλάβουν και να διαχειριστούν την «καυτή πατάτα», της Μέρκελ συμπεριλαμβανομένης, ενώ η προεκλογική ρητορική με τις υπερβολές της, θα απειλεί να συνεχίσει να σπρώχνει την Ευρώπη σε επικίνδυνες ατραπούς, ενώ το πλεονέκτημα – και ίσως την πρωτοβουλία των κινήσεων – θα το διατηρούν τα λιγότερο «δημοκρατικά» (σ.σ. με την έννοια του όρου που υιοθετούμε στη Δύση), αλλά ισχυρά στρατιωτικά κράτη.

"Φταίμε όμως ΚΑΙ εμείς". Αν και σαφέστατα, όχι ΜΟΝΟ εμείς... Ο Καμμένος "απειλούσε" πως αν δεν δεχτούν να μειώσουν τις απαιτήσεις τους οι δανειστές, θα άφηνε ελεύθερα τα σύνορα να περνούν ανεξέλεγκτα οι μετανάστες. Τώρα που ΔΕΝ ΜΑΣ ΚΑΛΟΥΝ ΚΑΝ στις διαβουλεύσεις, δεν τους αρέσει τους κυρίους και κινούν διπλωματικές ενέργειες... Τώρα που κλείνουν τα σύνορα πάνω οι άλλοι, τώρα μάγκεψε ο τσίπρας και άρχισε τις απειλές, τα βέτο, τα νταούλια και τους ζουρνάδες, ενώ τόσο καιρό ήταν καρπαζοεισπράκτορας και χαζοχαρούμενη χαμογελάϊδα. Όμως εδώ έχουμε παράδοξο και οξύμωρο. Το Σύριζα είναι προσφυγολάγνοι... Γιατί λοιπόν θυμώνουν και μαγκεύουν στην προοπτική τα "αδέρφια μας" να μείνουν διά παντός μαζί μας; Κάτι μυρίζει εδώ... Τώρα θύμωσε ο Τσίπρας και ζητάει ο Καμμένος το ΝΑΤΟ δήθεν να φυλάξει τα θαλάσσια σύνορά μας, ενώ "Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΥΝΟΡΑ", έλεγε ο φωστήρας μας, το καμάρι μας, ο κανακάρης μας.

Κωλοτούμπα; Αγνή μαλακία στον εγκέφαλο; Ή επικίνδυνα παιχνίδια πολιτικής, μυστήριες ατζέντες και σκιώδεις παρτίδες που ποτέ δεν θα ξεδιαλύνουν μπροστά στα μάτια μας;

Καλώς τα δεχτήκαμε. Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Στην τρίτη καιγόμαστε.

Κωλοτούμπα; Αγνή μαλακία στον εγκέφαλο; Ή επικίνδυνα παιχνίδια πολιτικής, μυστήριες ατζέντες και σκιώδεις παρτίδες που ποτέ δεν θα ξεδιαλύνουν μπροστά στα μάτια μας;

Δυστυχώς είμαστε απλοί θιασώτες σε ένα έργο που έχουν σκηνοθετήσει άλλοι, σκοτεινοί εγκέφαλοι...

Αν ήταν απλή μαλακία στον εγκέφαλο, θα τα είχαν μαζέψει και θα έφευγαν σαν βρεγμένες γάτες. Επιμένουν όμως να κάθονται στην καρέκλα της εξουσίας (συμπολίτευση και αντιπολίτευση) και να καταδυναστεύουν το λαό... ΕΝΟΧΟΙ λοιπόν χωρίς κανένα ελαφρυντικό!

:hat:

ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΔΟΥΛΟΙ...

(γράφει ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος)

http://www.elkeda.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4061:20-03-2016&catid=48&Itemid=129

Πολύ ενδιαφέρουσα η συζήτηση για το “μακεδονικό”. Το θέμα έχει μεγάλη σημασία, όχι εξαιτίας αυτής καθ’ εαυτής της ονομασίας, αλλά γιατί αφορά την άσκηση πολιτικής από την Αθήνα, αν υπερασπίζεται την κυριαρχία και τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Σχετίζεται επίσης με την, επί εθνικής βάσεως θεμελιωμένη, κρατική συνοχή του ελληνικού λαού, είτε ζει στα Δωδεκάνησα, είτε στην ‘Ηπειρο. Αλλά μήπως είναι μόνο αυτό; Η Ελλάδα ξόδεψε τεράστια ποσά, που συνέβαλαν ουσιαστικά στην καταστροφή της, για να αμυνθεί από την Τουρκία, που την απειλεί επισήμως με πόλεμο σε περίπτωση επέκτασης των χωρικών υδάτων της, ασκείται ετησίως στην κατάληψη ενός ή περισσοτέρων νησιών και κατέχει μεγάλο μέρος της κυπριακής επικράτειας από όπου εκδίωξε 250.000 ‘Ελληνες.

Απειλεί εμμέσως πλην σαφώς με εξαφάνιση το κυπριακό κράτος, μη αναγνωρίζοντάς το. Να υπενθυμίσουμε, σε όσους θέλουν πολύ να το ξεχάσουν, ότι η Ελλάδα έχει, εκτός από ζωτικό συμφέρον και ηθική υποχρέωση, νομική υποχρέωση προστασίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Κάποιος μπορεί να πει ότι η τουρκική απειλή είναι θεωρητική, δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ. Αλλά και μόνο η ύπαρξή της περιορίζει εκ των πραγμάτων τους βαθμούς στρατηγικής ελευθερίας του ελληνικού κράτους. Γι’ αυτό την υπέθαλψαν επί δεκαετίες Ουάσιγκτων, Λονδίνο και άλλοι. Ισχύει και το αντίστροφο. Το Αιγαίο, όπου γεννήθηκε ένας από τους μεγαλύτερους πολιτισμούς της ανθρωπότητας, στο Ιωνικό Δωδεκάπολο (και τη Θράκη), είναι από τα σημαντικότερα “στρατηγικά οικόπεδα” παγκοσμίως, προέκταση των Στενών. Είναι “στρατηγικό φιλέτο”, που μια χώρα στην κατάσταση της Ελλάδας, θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για να βελτιώσει τη θέση της σε άλλα “μέτωπα”, στη θεωρητική περίπτωση που αποκτούσε ανεξάρτητη και σοβαρή ηγεσία.

Τι ακριβώς γίνεται τώρα εκεί; Η Αθήνα αποδέχτηκε την εξαίρεση Καστελόριζου από τις ρυθμίσεις για τη ΝΑΤΟική δύναμη, παρά το γεγονός ότι συνιστά ελληνικό έδαφος, άρα και εκεί μπορούν να αποβιβαστούν πρόσφυγες ή μετανάστες, δεν χρειάζεται να πάνε στη Μυτιλήνη. Κύριος Οίδε τι άλλο περιέχουν οι “ρυθμίσεις”. Στα νησιά του Αιγαίου, για την άμυνα των οποίων η Ελλάδα καταστράφηκε σχεδόν οικονομικά, τώρα ασκούν μέρος της κυριαρχίας διάφορες πολυεθνικές ΜΚΟ, ενώ, όπως συζητείται και ίσως αποφασισθεί, έως τη δημοσίευση του άρθρου, θα προστεθούν Τούρκοι παρατηρητές. Γιατί δεν εγκαθίστανται ‘Ελληνες και Ευρωπαίοι παρατηρητές στα τουρκικά παράλια; Γιατί δεν το ζητάει η κυβέρνηση της Αθήνας; (η προηγούμενη, “εθνικόφρων” και όχι “αριστερή” εκείνη, έδωσε σε Τούρκους τις μαρίνες των νησιών).

Πίσω από όλα αυτά κρύβεται όμως σοβαρότερο ερώτημα. Μπορεί οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση, ακόμα και η καλύτερη, όχι οι διαρκώς χειρότερες που έχουμε, να ασκήσει πολιτική προς ώφελος του ελληνικού λαού σε οποιονδήποτε τομέα, εντός του πλαισίου των αποικιακών συμφωνιών και Μνημονίων; Η απάντηση είναι χίλιες φορές ‘Οχι. Μόνο καταστροφές θα προετοιμάζει τέτοια κυβέρνηση (χωρίς ασφαλώς να σημαίνει αυτό ότι η διακοπή της μνημονιακής υποδούλωσης μπορεί να γίνει έτσι και ως έτυχε, χωρίς σχέδιο και σοβαρότητα και από το απόλυτα ανεπαρκές, και αν ακόμα το ήθελε, υπάρχον προσωπικό).

Καλές οι τηλεοπτικές συζητήσεις περί “μακεδονικού”, το ερώτημα όμως είναι πολύ σοβαρότερο. Το διατύπωσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όταν έμαθε τη δολοφονία Λαμπράκη: “Ποιός κυβερνάει αυτή τη χώρα;”. Ποιός επηρεάζει καθοριστικά τη σύνθεση της εκάστοτε “ελληνικής κυβέρνησης” από το 2009 και μετά, αν όχι πολύ νωρίτερα; Αποφασίζονται στην Ελλάδα αυτά, από τους εδώ πολιτικούς;

Αν μου ζητούσε κάποιος να στοιχηματίσω τα (όλο και λιγότερα!) λεφτά μου, θα πόνταρα στο “’Οχι”. Αν η απάντηση είναι σωστή, ανακύπτει το ερώτημα “που αποφασίζονται;”. Εδώ δεν μπορεί κανείς να είναι απολύτως κατηγορηματικός. Το πρώτο επίπεδο είναι ασφαλώς το Βερολίνου-Βρυξελλών. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι τα πάντα εποπτεύει, επιτρέπει ή αποτρέπει, στην Ελλάδα και όλη την Ευρώπη, η “υπερατλαντική αρχή” και διάφοροι διεθνείς φίλοι της (την κυβέρνηση των ΗΠΑ ευχαρίστησε για τη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούλιο, μην ξεχνάμε, ο εκ νέου “καταδυθείς” κ. Δραγασάκης). Γιατί, όπως εξήγησε με αφοπλιστική σκαιότητα ο Χόλμπρουκ στους Ευρωπαίους, μετά τα ‘Ιμια, “η Ευρώπη δεν έχει τηλέφωνο και διεύθυνση”. Και εκεί όμως είναι λίγο μπερδεμένα τα πράγματα. Γιατί λέμε Αμερική, αλλά οι σημερινές ΗΠΑ είναι σε μεγάλο βαθμό πεδίο σύγκρουσης αντιμαχόμενων δυνάμεων. Η Ελλάδα, σε τόσο δεινή θέση, θάπρεπε να τα μελετάει αυτά ενδελεχώς, αλλά μόνο τον παπαγάλο ξέρουμε να μιμούμαστε, με copy paste “σκεφτόμαστε”.

Είναι μεγάλη ντροπή για την ελληνική κυβέρνηση και κοινωνία, την ελληνική δημοσιογραφία, την ελληνοαμερικανική ηγεσία, το ελάχιστο ενδιαφέρον για τον Μπέρνι Σάντερς, που υπερασπίστηκε την Ελλάδα με τρόπο που δεν τόκανε κανείς ‘Ελληνας πολιτικός! Και θάχει πολύ μεγάλες αρνητικές συνέπειες για τη χώρα.

Η κατάσταση είναι πολύ δυσμενής. Κυρίως όμως εμείς είμαστε που θέλουμε να παραμένουμε δούλοι.

H εξωτερική πολιτική της Ελλάδας συνοψίζεται στο παρακάτω ποστ λίγο πιο σοβαρή απο την πραγματικότητα...

Ελληνικη τι ?

Ελληνικη τι ?

Greek Joke ! :belly:

H εξωτερική πολιτική της Ελλάδας συνοψίζεται στο παρακάτω ποστ λίγο πιο σοβαρή απο την πραγματικότητα...

Συννημένο : 433208=26487-12932731_1135117189852163_2813226131946160014_n.jpg

:xek: :xek: :xek: :xek: :xek:

Οι Τούρκοι, οι πλάνες μας και η… αξιολόγηση.

(του Αλέξανδρου Δρίβα)

http://www.liberal.gr/arthro/47975/amyna--diplomatia/2016/oi-tourkoi-oi-planes-mas-kai-ii-axiologisi.html

Απίστευτα πράγματα συμβαίνουν στο Αιγαίο! Όχι, δεν είναι απίστευτη η τουρκική προκλητικότητα από την οποίαν μάλλον έχουμε μιθριδατιστεί (πολύ κακώς). Το απίστευτο, σε πρώτη ανάγνωση, είναι ότι η Τουρκία, σε περίοδο που είναι περιτριγυρισμένη από παρεμφερείς κινδύνους με την Ελλάδα (τηρουμένων των αναλογιών), αλωνίζει στην κυριολεξία στο Αιγαίο. Μάλιστα, έχει βρει πλέον και την καλύτερη δυνατή αφορμή, που αν την βάλουμε σε δεύτερες και τρίτες σκέψεις, τότε θα βρούμε και το περίφημο «δόγμα Özal» (πόλεμος μέσω ανθρώπων, μειονοτήτων, προσφύγων κτλ).

Την ίδια στιγμή, η Τουρκία «επιτίθεται» σε όλα τα μέτωπα. Ποια είναι αυτά; Ευθυγράμμιση όλων της των στόχων στα δυτικά και νοτιοανατολικά της ύδατα. Σε Ελλάδα και Κύπρο δηλαδή. Πιέζει αφόρητα για βάση στην Κύπρο, στο Αιγαίο αλωνίζει και όλα αυτά τα κάνει με «ευρωπαϊκή βίζα». Καλό είναι να προετοιμαστούμε ότι μια κάποια Τουρκία (όπως αυτή προκύψει) θα την έχουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση κάποτε. Γιατί άραγε είναι τόσο σημαντικό το θέμα της βίζας; Μα γιατί η Τουρκία και ειδικά συγκεκριμένες της πόλεις έχουν γίνει προπύργια τρομοκρατίας. Επίσης, η Ευρώπη έχει αρχίσει και βαράει τύμπανα ακροδεξιά. Ο αντι-τουρκισμός πολλών ευρωπαϊκών κοινωνιών είναι μάλλον η υπερβολική μορφή άμυνας που βγαίνει από τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, προκειμένου να καλύψουν την αδυναμία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να αντισταθούν στον τρόπο και στις αιτιάσεις της τουρκικής ηγεσίας, η οποία θυμίζει όλο και περισσότερο το Ιράν του Ahmadinejad. Εμείς όμως τι κάνουμε;

Ο μύθος που πληρώνουμε ακριβά

Η πρώτη αρχή για να αρχίσουμε να προβαίνουμε σε πράξεις είναι οι σκέψεις να έχουν κάποιο μερίδιο στην αλήθεια. Λάθη; Πάμπολλα γίνουν και θα συνεχίζουν να γίνονται, όχι από μας. Οι ΗΠΑ ήδη έχουν μετανιώσει τρεις και τέσσερις φορές που πίστεψαν στον Τούρκο Πρόεδρο, Recep Tayyip Erdoğan, και στην Τουρκία.

Η διαφορά με την Ελλάδα έγκειται στο ότι προέβη σε αυτό που ονομάζει η επιστήμη της Ψυχολογίας «μετατόπιση». Αρνήθηκε την πραγματικότητα από το 1996 και μετά και στη θέση αυτής έβαλε έναν βολικό μύθο. Έναν μύθο που στηριζόταν στο ότι «η ισχυρή οικονομικά Ελλάδα δεν μπορεί να κινδυνέψει από κανέναν». Να ταν έτσι οι διεθνείς σχέσεις... Θα είχε πολύ ενδιαφέρον, αν γυρνούσατε τον χρόνο πίσω και είχατε τη δυνατότητα να διαβάσετε βιβλία που αφορούν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις ή να επισκεφθείτε λέσχες σκέψης που για 15 περίπου χρόνια (1996-2011) θεωρούσαν όχι μόνο πως η διπλωματία των σεισμών μπορούσε να κάνει τις δύο χώρες να ξεχάσουν ό,τι τις συνδέει... αιώνες τώρα, αλλά μέσα σε 2 - 3 αφηγήματα, ουσιαστικά, εξαφάνισαν τις αρχές που διέπουν τη διεθνή πολιτική σε θεωρία και πράξη. Ακόμη χειρότερα, από την αρχή της θητείας του Ερντογάν, αγνοώντας μάλλον το CV του σημερινού «Σουλτάνου», αποκαλούσαν οι παραπάνω, «φιλελεύθερο» τον Erdoğan.

Τα κράτη έχουν συνέχεια. Πιο συγκεκριμένα, τα κράτη έχουν σταθερές. Η Τουρκία έχει και αυτή σταθερές:

Πρώτη της σταθερά είναι ο νεο-οθωμανισμός. Το εγχείρημα που περιγράφει ο Ahmet Davutoğlu στο βιβλίο του είναι πολύ παλαιότερο. Τα μέσα υλοποίησής του άλλαξε ο σημερινός πρωθυπουργός της Τουρκίας. Η Τουρκία, από το 1821 και μετά, παλεύει να ξανακερδίσει ό,τι έχασε. Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (μη μιλήσουμε καν για Α’ Παγκόσμιο και Βαλκανικούς) η Τουρκία μιλούσε απευθείας με τη ναζιστική Γερμανία για το αν θα της δοθούν νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Ακόμη καλύτερα, τα είχε βγάλει στο «παζάρι», με αντάλλαγμα να ακολουθήσει τους Συμμάχους ή τους ναζί. Όλα αυτά ξεχάστηκαν από αφηγήματα περί διπλωματίας των σεισμών και άλλα συνθήματα που θα δυσαρεστούσαν τον Θουκυδίδη ακόμη και εν τάφω. Αυτή η στρατηγική κουλτούρα απέναντι στην Τουρκία έχει επικρατήσει στην Ελλάδα.
Η δεύτερη σταθερά της Τουρκίας, εκτός από την ανασυγκρότησή της ως μιας χώρας που που θα εκτείνεται από τη Λιβύη και τα Βαλκάνια μέχρι την Κεντρική Ασία, δεν έχει επηρεαστεί μόνο από τα πολλαπλά «Σύνδρομα Σεβρών» που διακατέχουν την Τουρκία διαχρονικά. Υπάρχουν και γεωπολιτικές επιταγές που υπαγορεύουν στην Τουρκία αυτήν την «επιθετικής μορφής άμυνα». Μαύρη Θάλασσα, Καύκασος, Μέση Ανατολή, Κεντρική Ασία, Νοτιοανατολική Μεσόγειος, πολύ απλά, δεν γίνεται να παραγνωριστούν από οποιονδήποτε Τούρκο ηγέτη. Φαντάζεστε όλα αυτά ένας Τούρκος Πρόεδρος να τα παραγνώριζε και να περίμενε κάποιον σεισμό για να αγαπήσει την Ελλάδα ή την Κύπρο; Δυστυχώς, δεν γίνονται έτσι αυτές οι «δουλειές»...
Η τρίτη σταθερά της Τουρκίας είναι η σύγκλιση εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής. Η πρώην πρωθυπουργός της γείτονος Tansu Çiller έβγαλε την κρίση στα Ίμια. Ο Erdoğan αντιμετωπίζει έκρυθμη κατάσταση στην Τουρκία και από τότε που η μια βόμβα σκάει μετά την άλλη στην Τουρκία, το Αιγαίο είναι αυτό που «την πληρώνει». Η Τουρκία μας θεωρεί αντίπαλο. Αν η λέξη ακούγεται «βαριά», ας πούμε πως η ολοκλήρωσή της, όπως την σκιαγραφούν οι δύο πρώτες σταθερές που αναφέραμε, περνούν από την Ελλάδα. Γιατί; Γιατί το Αιγαίο κράτησε τρεις αυτοκρατορίες που η μια διαδέχθηκε την άλλη για 2 χιλιάδες περίπου χρόνια. Η Ελλάδα είναι ζωτικός χώρος για την Τουρκία και κανένα «δόγμα φιλίας» ή «αγάπης» δεν θα τον καταστήσει αυτόν το ζωτικό γι’ αυτήν χώρο μη διεκδικούμενο. Η Τουρκία (είτε κεμαλική, είτε ερντογανική) θεωρεί πως ο έλεγχος των Δαρδανελλίων και της Μάυρης Θάλασσας αξιοποιείται στο μέγιστο δυνατό, μόνο αν τα παραπάνω Στενά συνδέονται γεωγραφικά με το Αιγαίο και με την Κύπρο. Πολύ απλά, αν αυτό συμβεί, τότε θα μπορεί να ελέγχει το Σουέζ. Πριν τον Πρόεδρο της Αιγύπτου, Abdel Fattah el-Sisi, ο Erdoğan πόνταρε άλλωστε, πολλά στη χώρα του Νείλου...

Μετά τη διάλυση του μύθου, τι;

Όπως αναφέραμε, για να ακολουθήσουν προτάσεις που θα είναι άμεσα εφαρμόσιμες, πρέπει πρώτα να αλλάξει η στρατηγική κουλτούρα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής (πρώτα συνολικά και ειδικά απέναντι στην Τουρκία). Όσοι δεν πιστεύουμε στην ελληνοτουρκική φιλία, δεν το κάνουμε γιατί δεν έχουμε φίλους ή δε θέλουμε φίλους. Το κάνουμε επειδή τα κράτη δεν έχουν φίλους, δεν ψάχνουν για φίλους. Τι χρειάζεται λοιπόν πρωτίστως; Άλλη σχολή σκέψης. Εντελώς διαφορετική οπτική πάνω στους παράγοντες και τις μεταβλητές που αφορούν το ελληνο-τουρκικό δίπολο. Η Τουρκία δεν έχει «ανησυχίες», ούτε «αϋπνίες», ούτε κάποια «κακία». Η Τουρκία έχει μια συγκεκριμένη στρατηγική, η οποία θέλει τη συμμετρική υποχώρηση - συρρίκνωση της Ελλάδας σε Θράκη και Αιγαίο. Η Θράκη είναι η αρχή του δρόμου για την Κύπρο και του σχεδίου που αναφέραμε παραπάνω. Όταν κάποιοι φώναζαν για τη Θράκη και το «υπερυπουργείο - Προξενείο» που έχουν εκεί οι Τούρκοι, τους έλεγαν βαθιά νυχτωμένους...

Η ανάγνωση των όρων, βάσει των οποίων διεξάγεται το πολιτικό παιχνίδι σε α) διεθνές επίπεδο, β) περιφερειακό επίπεδο και γ) στο τι χρειάζεται μια χώρα για να αντιμετωπίσει σημερινούς κινδύνους και απειλές, πρέπει να ξεκινήσει από την αρχή στην Ελλάδα, χωρίς «ψυχροπολεμικές» αναγνώσεις. Η χρήση του Διεθνούς Δικαίου, το οποίο έχει υποχωρήσει πολλά μέτρα πίσω για χάρη της διεθνούς πολιτικής, έχει αλλάξει δραματικά. Σήμερα, η εδαφική κυριαρχία, ο σεβασμός των συνόρων και όλες αυτές οι νομικές κορωνίδες πάνω στις οποίες στηρίχθηκε έχουν αλλάξει. Το Δίκαιο των Μειονοτήτων, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και ό,τι αφορά άλλους δρώντες χρησιμοποιούνται σαν νομικές κατοχυρώσεις. Ποιος μπορεί σήμερα να αποδείξει ότι η αυτοδιάθεση των λαών με τη σημερινή της έννοια μπορεί να συμβαδίσει τέλεια με την προστασία της εδαφικής ακεραιότητας; Αν θέλετε μια απάντηση, κοιτάξτε τα Βαλκάνια το 1990 και μετά, κοιτάξτε τα, σήμερα.

Η τουρκική βιασύνη για την Ελλάδα

Είχαμε πει από το liberal.gr στις 12/1/2016 πως ο πανικός της Τουρκίας έχει πολύ σοβαρές πιθανότητες να εκτραπεί στο Αιγαίο. Ανάλογα βέβαια με το πώς θεωρεί κανείς την «εκτροπή». Αν δεν είναι εκτροπή τα όσα βλέπουμε στις Οινούσσες... Πέραν αυτού, οι τουρκικές κινήσεις, και σε βραχυπρόθεσμο, αλλά και σε μακροπρόθεσμο επίπεδο, υπακούουν τους νόμους της κλιμάκωσης. Η Τουρκία ανοίγει μέτωπα. Περιμένει την αντίδραση και μετά διαμαρτύρεται για την αντίδραση. Αυτή η «διαμαρτυρία» μπορεί να έχει ως «διάβημα» μια προβοκάτσια, μια κατάληψη βραχονησίδας ή και την απόβαση και την κατάληψη ενός ξένου εδάφους, όπως έγινε με την Κύπρο.

Το αντεπιχείρημα της σχολής των «τουρκικών ανησυχιών και νευρικότητας», αλλά και όσων πίστευαν στη διπλωματία των σεισμών, είναι ότι η Τουρκία έχει πολλά μέτωπα και δεν θα ανοίξει στο Αιγαίο. Μα το Αιγαίο μπορεί να τερματίσει όλα τα υπόλοιπα μέτωπα. Μπορεί η Τουρκία να έχει αποδεχθεί την ήττα της στη Συρία, να πήρε αυτό που ήθελε από την Ε.Ε. και να «ασχοληθεί» μαζί μας. Για σκεφτείτε, αν χάνεις την επιρροή στη Συρία και στη θάλασσά της, αναγκαστικά, θα πας στον επόμενο θαλάσσιο στόχο, που είναι το Αιγαίο και η Κύπρος. Γιατί εμμονή με τη θάλασσα; Γιατί το Νταβουτόγλειο Δόγμα, που ακολουθεί στην πράξη η Τουρκία, επιθυμεί να καταστήσει την Τουρκία ναυτική δύναμη. Το παραπάνω «όνειρο» της Τουρκίας που έχει τη Μάυρη Θάλασσα, την Κύπρο (φωτ.) και το Αιγαίο θα καταστεί πραγματικότητα με ναυτική δύναμη. Η ισχύς περνά από τα κύματα.

Τέλος, η Τουρκία ανησύχησε όταν η Ελλάδα δεν ήταν στο «πάρτυ» που βρίσκεται πάλι τώρα με τους δανειστές, καθώς από τον Νοέμβρη του 2015 μέχρι και σήμερα η Τουρκία βρίσκεται σε απίστευτη αστάθεια. Η Ελλάδα έχασε ακόμη και αυτό. Πλέον, η Τουρκία αισθάνεται άνετα και περιμένει ένα «δώρο». Μια πολιτική κρίση στην Ελλάδα. Ο τρόμος ο δικός μας, όμως, είναι μήπως πάνω σε κάποιον πανικό και σε μια αποτυχία της κυβέρνησης να φέρει συμφωνία με τους δανειστές χρησιμοποιηθούν τα ελληνο-τουρκικά από την πλευρά μας, όπως τα χρησιμοποιούν οι Τούρκοι. Άλλωστε, το γεγονός πως οι Τούρκοι μόνο που προσέγγισαν τους Ρώσους για να επιλύσουν κάποια ζητήματα και να μπουν πάλι οι ρωσο-τουρκικές σχέσεις σε έναν –έστω– δρόμο που θα οδηγήσει σε κάποια συνύπαρξη πρέπει να μας προβληματίζει. Γιατί; Επειδή το μέτωπο που «τρέμουν» είναι το ρωσικό. Αν προσωρινά το κλείσουν, τότε θα γίνουν «νευρικοί» οι Τούρκοι και «ανήσυχοι» εμείς...

Επιτέλους ξύπνησαν: Βίζα για 3 ή 5 χρόνια στους Ρώσους - "Τσουνάμι" τουριστών για την Ελλάδα.

http://www.pronews.gr/portal/20160602/elliniki-oikonomia/3/epiteloys-xypnisan-viza-gia-3-i-5-hronia-stoys-rosoys-tsoynami

:news: Ας ετοιμαστούμε και για τσουνάμι πορνοαφίξεων... :cig:

Η Μεταπολίτευση που δεν ήθελε να φύγει
pena-630.jpg

24.06.2016, 18:47 | Ετικέτες: εκλογές, ΣΥΡΙΖΑ
Συντάκτης:
του Κώστα Λουκέρη*
Όλοι όσοι ζήσαμε τη μετάβαση από το ‘τριτοκοσμικό’ ΠΑΣΟΚ στο καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ στο ζήτημα του εκλογικού νόμου – κι είμαστε πολλοί, ζωή να ΄χουμε – και τώρα βλέπουμε τον ΣΥΡΙΖΑ (και τους ΑΝ.ΕΛΛ. ) να κουβεντιάζουν για τον υπό διαμόρφωση εκλογικό νόμο... γελάμε.

Γελάμε πικρά που ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα διαμαρτυρίας του 4% που είχε απότομη ανάπτυξη, ξαφνικά ανακαλύπτει όλα τα επιχειρήματα που απέρριπτε μετά βδελυγμίας από ένα άλλο κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, που επίσης όταν ήταν μικρό ήταν υπέρ της απλής αναλογικής κι όταν μεγάλωσε είδε το φως του και πέρασε στο στρατόπεδο των «ενισχυμένη και ξερό ψωμί».

Κι αν το επιχείρημα περί ακυβερνησίας πήγε περίπατο – μια χαρά κυβερνήσεις είχαμε κι έχουμε, όπως ΠΑΣΟΚ/ΝΔ/ΛΑΟΣ, ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ, ΝΔ/ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛΛ με ολίγη από ΟΠ κι έπεται συνέχεια – το άλλο το εθνικοπατριωτικό περί του 3% ξαναβγαίνει στο προσκήνιο.

Και μια και πιο πατριώτης από τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας δεν υπάρχει στο σημερινό γκουβέρνο, αυτός ανάλαβε να το λανσάρει. Κι έτσι, ως συνήθως αυτιστικά, μιλάμε δημόσια, προσπαθώντας να πειστούμε ότι το φράγμα του 3% στοχεύει τους Μουσουλμάνους της Δυτικής Θράκης, αυτούς που δεν είναι Τούρκοι.

Κι αφού δεν είναι Τούρκοι τους βάζουμε ένα φράγμα για να το σιγουρέψουμε το πράγμα, μπας και δεν το κατάλαβαν (στην Ελλάδα και - ω τι έκπληξις! - στη γειτονική Τουρκία τα εκλογικά όρια είναι «εθνικού χαρακτήρα» ανάλογα με το ποσοστό των ‘μη υπαρχόντων’ άλλων, 3% εδώ, 10% εκεί).

Βαφτίζουμε λοιπόν την αγάπη μας για παραμονή στην εξουσία «εθνική πολιτική» κι η κουβέντα σταματά. Κι αν τώρα μπορεί τα μικρά κόμματα να αθροίσουν ένα ποσοστό όλα μαζί περί το 10%, 12% ή και παραπάνω τοις εκατό, που δεν θα εκπροσωπείται στο Κοινοβούλιο δεν πειράζει, το έθνος θέλει θυσίες. Όπως πάντα θυσίες αυτών που αρνούνται να ακολουθήσουν τους «μεγάλους».

Ό,τι με λίγα λόγια συνέβαινε την δοκιμασμένη και ιστορικά πετυχημένη περίοδο 1974-2009.

Αυτοί που σήμερα σχεδιάζουν τον νέο εκλογικό νόμο δεν σχεδιάζουν με βάση την ανάγκη εκλογής όσων αντιπροσώπων αναλογούν σε πολίτες-εκλογείς. Σχεδιάζουν με βάση ένα αναδιατυπωμένο δικομματικό/διπαραταξιακό σύστημα που χουν στο μυαλό τους.

Για να δυναμώσει και να ριζώσει αυτό το σύστημα φυσικά πιέζονται όσοι δε θέλουν να παστωθούν στις «μεγάλες δημοκρατικές παρατάξεις». Διόλου περίεργο λοιπόν που και η αξιωματική αντιπολίτευση – για εθνικούς λόγους βεβαίως-βεβαίως - θα υπερασπιστεί το όριο του 3%, γιατί μόνο έτσι σώζεται ως το αντίπαλο δέος «των άλλων».

Η ύφανση του μέλλοντός μας αναζητάται στις παλιές, φοβικές, αντιδημοκρατικές λογικές που μας έφτασαν ως εδώ. Κι αν φαίνεται πως η ΝΔ δε διδάχτηκε τίποτα ή ότι οι ΑΝΕΛΛ «αυτά ξέρουν αυτά λένε», να δω τι θα πουν οι του ΣΥΡΙΖΑ. Πάντως καλού –κακού ας έχουν μαζί τους δραμαμίνες.

Και η ζωή συνεχίζεται...

*Μέλος του Πανελλαδικού Συμβουλίου των Οικολόγων Πράσινων (ΟΠ)

Ευρώ ή δραχμή: ψευδή διλήμματα και πραγματικά προβλήματα
draxmi-euro.jpg

28.06.2016, /ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ
Συντάκτης:
Γιώργος Ν. Οικονόμου*
Σε μεγάλο μέρος του αριστερού πολιτικού κόσμου και των αριστερών οικονομολόγων υπάρχει η άποψη πως στη δύσκολη κατάσταση που διέρχεται η χώρα η λύση θα ήταν η έξοδος από την ευρωζώνη ή ακόμα και από την ίδια την Ε.Ε.

Ομως η άποψη αυτή αντιστρέφει την προτεραιότητα στόχων και επί πλέον συγκαλύπτει την πηγή των προβλημάτων.

Η αιτία των προβλημάτων που ενέσκηψαν στην Ελλάδα δεν είναι το ευρώ. Η δαιμονοποίηση του ευρώ και η εξιδανίκευση της δραχμής αποπροσανατολίζουν τον κόσμο από τις πραγματικές αιτίες της χρεοκοπίας, απαλλάσσουν το πολιτικό σύστημα και τη διακυβέρνηση των δύο κομμάτων της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ από τις κολοσσιαίες ευθύνες τους, συγκαλύπτουν τις παθογένειες του συστήματος και τις αλλοπρόσαλλες κυβερνητικές πολιτικές που κυριάρχησαν τα τριάντα πέντε έτη από το 1974 μέχρι το 2009.

Για τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας δεν φταίει το ευρώ αλλά η φοροδιαφυγή, η έλλειψη μιας αναπτυξιακής στρατηγικής, η μη παραγωγικότητα της βιομηχανίας, η εγκατάλειψη της αγροτικής παραγωγής, η στρεβλή ανάπτυξη, οι χρόνιες ανισορροπίες της οικονομίας.

Φταίνε η διαφθορά, η διαπλοκή, ο παρασιτικός υπερτροφικός κρατικός τομέας, οι ανίκανες διακυβερνήσεις των δύο κομμάτων που ευνόησαν όλα αυτά και οδήγησαν στην υπερχρέωση και στα δημοσιονομικά ελλείμματα.

Η αιτία της χρεοκοπίας είναι το αποτυχημένο πολιτικό σύστημα με την ολιγαρχική διάρθρωση και τη μοναρχική χροιά του πρωθυπουργοκεντρισμού, το οποίο δεν ελέγχεται από πουθενά, δεν δίνει λόγο και λογαριασμό σε κανένα ανεξάρτητο δικαστικό ή πολιτικό όργανο, ούτε στο κοινωνικό σώμα ένεκα της βουλευτικής και υπουργικής ασυλίας.

Η πρόταση εξόδου από την ευρωζώνη και η επιστροφή στην υποτιμημένη δραχμή μεταθέτει τα προβλήματα από το παρόν στο μέλλον.

Είναι το άλλοθι για να μην αντιμετωπιστεί η πραγματική κατάσταση της οικονομίας και οι δυσλειτουργίες της. Είναι η υπεκφυγή για να μην υπάρξει μετωπική σύγκρουση με το σύστημα της διαπλοκής, του πελατειακού καθεστώτος και των συντεχνιών.

Είναι το πρόσχημα για αναβολή στην αντιμετώπιση των δομικών προβλημάτων στην οικονομία, στις επιχειρήσεις, στον κρατικό τομέα, στο σύστημα διακυβέρνησης και στους ολιγαρχικούς θεσμούς.

Η άποψη ότι για τα μνημόνια φταίει το ευρώ δεν είναι αλήθεια. Εάν ήταν αλήθεια, τότε θα έπρεπε να είχαν φτάσει στην κατάσταση της χρεοκοπημένης Ελλάδας και όλες οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης, πράγμα που δεν συμβαίνει.

Οι περισσότερες, αν και έχουν ως κοινό νόμισμα το ευρώ, δεν έχουν την κατάντια της Ελλάδας.

Οσον αφορά τις χώρες που είχαν οικονομικό πρόβλημα, όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος, αυτές έχουν αρχίσει να συνέρχονται μετά την επιβολή των μνημονίων και εξέρχονται στις αγορές με ευνοϊκούς όρους δανεισμού.

Και φυσικά ούτε διανοήθηκαν να εξέλθουν από την ευρωζώνη και να οδηγηθούν στα εθνικά νομίσματα.

Υποχρεώθηκαν και αυτές σε προγράμματα εξυγίανσης, τα εφάρμοσαν και άρχισαν να αναρρώνουν. Τα προβλήματα αυτών των χωρών οφείλονταν κυρίως στο τραπεζικό τους σύστημα και όχι τόσο στο κρατικό χρέος και στο δημοσιονομικό έλλειμμα που ήταν η περίπτωση της Ελλάδας.

Το γεγονός πως η Ελλάδα παραμένει ακόμα σε καθεστώς μνημονίων εδώ και επτά έτη φανερώνει την πλήρη ανικανότητα του πολιτικού συστήματος, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται πλέον και η κυβερνώσα Αριστερά.

Το νόμισμα είναι ένα μέσον, δεν είναι η αιτία των προβλημάτων.

Για χώρες όπως η Ελλάδα, με ασθενική οικονομία και παραγωγή, το ισχυρό νόμισμα, όπως το ευρώ, οξύνει ίσως τα προβλήματα αλλά δεν τα δημιουργεί.

Βεβαίως, ήταν τεράστιο λάθος να εισέλθει η βαλκάνια Ελλάς εντελώς απροετοίμαστη και με παραποιημένα στοιχεία στην ευρωζώνη, αλλά θα είναι και μεγάλο λάθος να εξέλθει με τον τρόπο που προτείνεται από ανεύθυνους αριστερούς και από ανερμάτιστους εθνικιστές νεοναζιστές.

Η συζήτηση θα πρέπει λοιπόν να μην εγκλωβιστεί στο δίλημμα «ευρώ ή δραχμή;», «μνημόνιο ή άτακτη χρεοκοπία», αλλά να ανοιχθεί σε άλλον ορίζοντα, στον ορίζοντα των ριζικών αναδιαρθρώσεων, αναδομήσεων και μεταρρυθμίσεων που είναι αναγκαίες στο υπάρχον πολιτικό σύστημα.

Αυτές θα επιτρέψουν την ουσιαστική ενημέρωση της κοινωνίας, τη συμμετοχή της στις αποφάσεις και στον έλεγχο της εξουσίας.

Τότε θα είναι σε θέση να αποφασίσει η ίδια η κοινωνία τι θέλει πραγματικά και να αναλάβει ενσυνειδήτως και με ευθύνη τις συνέπειες των αποφάσεών της.

Η αλλαγή πολιτικού προσανατολισμού επιβάλλεται και από το γεγονός πως το σύστημα αποδείχθηκε ανίκανο επτά έτη μετά τη χρεοκοπία, ακόμη και με την κυβέρνηση της Αριστεράς, να προβεί σε ορισμένες βασικές μεταρρυθμίσεις, όπως μείωση των υπέρογκων στρατιωτικών δαπανών, χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας, μείωση του αριθμού των βουλευτών και κατάργηση των οικονομικών προνομίων τους, κατάργηση της βουλευτικής και υπουργικής ασυλίας, νομοθέτηση δημοψηφισμάτων και άλλες συνταγματικές αλλαγές.

Αυτό το αποτυχημένο ολιγαρχικό κλεπτοκρατικό σύστημα πρέπει να αλλάξει, πράγμα που είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για οποιοδήποτε περαιτέρω βήμα.

Συνεπώς, χρειάζεται απεμπλοκή από ψευδή διλήμματα, όπως «ευρώ ή δραχμή;», «Τσίπρας ή Μητσοτάκης;», «ΣΥΡΙΖΑ ή Ν.Δ.;», «αυτοδύναμη κυβέρνηση ή συμμαχική;» και προσανατολισμός στα πραγματικά προβλήματα, στον εκδημοκρατισμό του συστήματος.

Η δημοκρατία είναι στόχος, αλλά και πορεία, η οποία χαράσσεται, όχι από αποτυχημένα κόμματα και ανίκανους πολιτικούς, αλλά από την ίδια την κοινωνία.

*διδάκτωρ Φιλοσοφίας, συγγραφέα

Τώρα που οι Τουρκαλάδες τα βρήκαν με τους Ευραίους και οι Ρώσσοι τους παρέγραψαν τη στραβή, θα περάσουμε καλά εμείς... Θα βγάλουμε ΟΛΑ τα σπασμένα!

Axaxaxaxaxa
αυτό σκεφτόμουνα

Εκτός αυτού, για όποιον σπεύσει, το "Ευραίους" δεν το έγραψα λάθος. Είναι "υποννοούμενο".

Άλλο ένα ενδιαφέρον καταγγελτικό άρθρο που απλα δεν λέει τίποτα. Φταίει αυτό και αυτό και εκείνο . Πρόταση καμμία . Και όπου πρόταση ,να υπάρχει και πλάνο όχι γενικά και αόριστα λέμε μια αρλουμπα και πετάμε την μπάλα στην εξέδρα. Τιμημενα γηρατειά, περήφανα νιάτα , αλλαγή , αξιοκρατία , κοινωνική δικαιοσύνη και διαφορά τετοια τ ακούμε από το 81. Είδαμε και τοπικές , είδαμε και πρασινοφρουρους , είδαμε και χαρήκαμε πλήρως την ωραιότατη πράσινη Σοβιετια με την γνωστή κατάληξη . Πραγματικά απορώ , δεν το πήραμε το μάθημα. Και για να μην εξαιρώ κανένα , στην μετά ωραία επαναστατική πράσινη σοβιετια , ήρθε ο σοσιαλισμός του ευρώ ! Φτάσαμε μέχρι την πράσινη ανάπτυξη και την ηλεκτρονική διακυβέρνηση από τους ίδιους ανθρώπους. Και στον σοσιαλισμό βάζω και τον μπλε που και αυτός έκανε διορισμούς στο δημόσιο ( Προσφηλες σπορ των κυβερνούντων για να εγκλωβίζουν τους μπαμπουίνους ιθαγενείς ). Και δώστου ημέτεροι , και κουμπάροι και ανήψια και διορισμοί και υπερχρέωση , αδυσώπητη επι κυβερνήσεων του μπλε σοσιαλιστή Κωστακη, με ρεκόρ συμβούλων και κουμπάρων , ένας ακόμα σοσιαλιστής τύπος που με τους κωλητους του στις ταβέρνες της Ραφηνας σχεδίαζε την πορεία του κράτους . Μας φαληρησε και αυτός , και έκτοτε δεν ξαναμίλησε ποτέ ( ευτυχώς ) γιατί είναι τσαντισμένος που του πήραν τα κουβαδάκια. Ούτε αυτός ούτε η σεμνή και ταπεινή Συζηγος που σε crescendo σεβασμού των ιθαγενών μπαμπουίνων τελείωσε τα παιδαγωγικά , την ιατρική , έκανε ειδίκευση στην χειρουργική ογκολογία , πήρε διδακτορικό από το Καποδιστριακο , έκανε αγροτικό και ιδιωτεύει σε μεγάλο νοσοκομείο των Αθηνων. Οριακά μιλάμε για φαινόμενο !
Καί εκεί που λέμε θα αλλάξουμε ρωτά να πάμε άλλου , βλέπουμε τον Πολλακη, τη Τασία , τον Φιλλη και τους υπόλοιπους να μην ξέρουν πραγματικά τι λένε και τι κάνουν. Κυριολεκτικά ότι ναναι όμως . Δημοψηφίσματα , αλλαγές , προχειρότητες , Λαζοπουλοι να τους στηρίζουν , να καταγγέλουν και να υπογράφουν , δηλαδή ότι ναναι σε όλο τους το μεγαλείο. Και εδώ θέλω να σταθώ. Αντί εμείς οι ιθαγενείς να είμαστε ιδιαίτερα καχύποπτοι και επιφυλακτικοί με τους κυβερνώντες και αντί να τους τσακίζουμε στην κριτική και να απαιτούμε εξηγήσεις , δεσμεύσεις και απολογία και αντί να τους εκθέτουμε κοινωνικά για τα λάθη και τις ανεπαρκείες, εμείς τσιμπάμε την ωραία παγίδα των δημαγωγών και ινστροκτορων του εκάστοτε συστήματος ότι ταχα μου εμείς είμαστε αριστεροί , άρα και ιδεολόγοι άρα έχουμε και πλεονέκτημα ( άλλο και αυτό , κατι σαν το off side ακούγεται ) , έχουμε και πλεονέκτημα δηλαδή να κάνουμε τι? έχουμε πλεονέκτημα να κάνουμε τα ίδια , μπορει και χειρότερα αλλά λόγω πλεονεκτήματος εσείς μπαμπουίνοι δεν θα μιλάτε , ε ! Όποτε ξαναγυρνάμε στο οπαδιλικι με κραυγές συνθήματα , μαγκιές , τσαμπουκάδες ( Πολλάκης ) αποπροσανατολισμός σε άσχετα θέματα , καναβη, αλλαγές στη γυμνάσιο , αν θα πηγαίνουν εκκλησία οι μαθητές γιατί άραγε ?
Για να φωνάζουμε εμείς οπαδικά ποιοι είναι ποιο κακοί ή καλοί ή χειρότεροι και βασικά ακριβώς το ίδιο σύστημα , ΜΑ ακριβώς το ίδιο να ξανακάνει τα ίδια με άλλες φάτσες.
Τώρα για να μην βρεθώ και εκτός τοπικ , ποια εξωτερική πολιτική να κάνουν ποιοι? σοβαρά μιλάμε , εδώ δεν ξέρουν τι τους γίνεται . Και τελειώνω για να μην μακρηγορώ , η εξωτερική πολιτική έπρεπε να είναι πάγια . Τα συμφέροντα της χώρας δεν έχουν χρώμα, ιδεολογία , γνώμη και απόψεις . Έχουν εθνικό , υπερκομματικό χαρακτήρα. Αφού σαν κράτος δεν μπορούμε να το εξασφαλίσουμε αυτό καθότι , είμαστε ότι να ναι , ας θεσπίσουμε ενάμιση υπουργό εξωτερικών υπερκομματικό, ένα υπουργείο που θα διορίζονται και θα δουλεύουν , υπερκομματικά άτομα και που ο υπουργός θα αλλάζει κάθε τετραετία ανεξάρτητα από τις κυβερνήσεις και που θα απαιτούνται 200 και πλέον βουλευτές για να τοποθετηθεί ή αντικατασταθεί. Θα αναφέρεται στον πρόεδρο της δημοκρατίας και στο συμβούλιο πολιτικών αρχηγών και θα έχει σύμβουλο το αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων. Μπορει να είναι μια χαζή, αθώα , ανέφικτη μπούρδα η πρόταση αλλά ας σταματήσουμε τα οπαδολικια και την ανέξοδη καταγγελία και ας προτείνουμε κατι και κυριότερο ας ελέγχουμε την εξουσία !
Ελευθεροτυπία , στηρίζουμε την αλλαγή , ελέγχουμε την εξουσία , ε ρε κύκλους που κάνει η ζωή.........

Ένα πολύ ενδιαφέρον και επίκαιρο άρθρο του Σωτήρη Δημόπουλου...

http://sotiriosdemopoulos.blogspot.gr/2016/06/blog-post.html

Ο ελληνισμός στη μέγγενη της ιστορίας

Είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακός ο τρόπος που οι άνθρωποι απωθούμε την πρόσληψη της δύσκολης πραγματικότητας. Αντιμετωπίζουμε ό,τι μας συμβαίνει αδρανώς με την μεθοδολογία της σκέψης που έχουμε συνηθίσαμε, ακόμη κι αν αυτή έχει συντελέσει στην επιδείνωση της κατάστασής μας. Στο άτομο η καθήλωση στην άρνηση καταλήγει σε νευρώσεις ή/και κατάθλιψη, ενώ σε συλλογικό επίπεδο οδηγεί σε ιδεοληπτικές εμμονές, που εκδηλώνονται σε ανάλογου χαρακτήρα πολιτικές συμπεριφορές ή/και σε παραίτηση από την συμμετοχή στα κοινά. Το αποτέλεσμα είναι, σε κάθε περίπτωση, καταστροφικό.
Η περιγραφή αυτή αποτυπώνει την εικόνα της ελληνικής κοινωνίας των τελευταίων χρόνων. Η οικονομική κρίση αποκάλυψε το δραματικό εύρος των δομικών παθογενειών των κρατικών λειτουργιών, τους αποσαθρωμένους κοινωνικούς αρμούς, το χαμηλό επίπεδο των ντόπιων ελίτ και τις οδυνηρές εξωτερικές εξαρτήσεις. Στοιχεία που μακροχρόνια δρούσαν υπονομευτικά στο εθνικό σώμα αλλά πριν την άρση του παραπετάσματος των ομαδικών ψευδαισθήσεων δεν γίνονταν αντιληπτά ή αποδεκτά από την συλλογική συνείδηση.
Παράλληλα, όμως, η σαρωτική δίνη των αρνητικών εξελίξεων ανέδειξε αυτούσια τη γεω-πολιτισμική θέση του ελληνισμού, σε όλο το ιστορικό της βάθος, το εύθραυστο παρόν της και την ερεβώδη προοπτική της. Διέλυσε τα σύννεφα της ουτοπίας που κάλυπταν τον ορίζοντα του κόσμου μας και διαπιστώσαμε ότι δεν μετακινηθήκαμε ποτέ από εκεί που ήμασταν εδώ και χίλια χρόνια, παρ’ ότι πολλές φορές το ποθήσαμε ή το λησμονήσαμε: στην οριογραμμή που χαράχθηκε ήδη κατά τους τελευταίους εναγώνιους αιώνες του Βυζαντίου. Εκεί που ο ελληνισμός, ως διακριτή πολιτισμική οντότητα, κονταροχτυπιέται για την επιβίωσή του, καθώς πιέζεται μέχρις εξαφανίσεως, ταυτοχρόνως με Ανατολή και Δύση. Τούρκοι και Φράγκοι, Ισλάμ και Καθολικισμός, διεκδίκησαν τον χώρο της ελληνικής Ορθοδοξίας, διαμοιράζοντας τα εδάφη και επιχειρώντας την βίαιη αλλαγή της ταυτότητάς των κατοίκων του. Ο Έλληνας άνθρωπος κατόρθωσε, με οδυνηρές φυσικές και πνευματικές απώλειες, να επιζήσει της φοβερής μέγγενης, λόγω των ισχυρών καταβολών του, οι οποίες συμπυκνώνονταν στη θρησκευτική του πίστη και στις σωτήριες λειτουργίες του κοινοτισμού.
Παρά την αποικιοκρατική σχέση με τη Δύση, κυρίως με τη Μεγάλη Βρετανία, ο ελληνισμός, με νικηφόρα αφετηρία το 1821, διεξήγαγε μια «διαρκή επανάσταση» ενός αιώνα, την «Μεγάλη Ιδέα», που αποτελούσε και την μοναδική οδό-διέξοδο από τις γεωπολιτικές συμπληγάδες. Η αποτυχία της ολοκλήρωσής της, που συνεπαγόταν τον περιορισμό του ελλαδικού κράτους στην βαλκανική χερσόνησο, προκάλεσε εσωτερίκευση των συγκρούσεων και διάσταση προσανατολισμών. Το πεδίο της αντιπαράθεσης περιορίστηκε, κατ’ ουσίαν, στην επιλογή πόλου εξάρτησης και με στόχο την επικράτηση επί του εσωτερικού αντιπάλου και όχι τον απεγκλωβισμό του ελληνισμού από την ιστορική λαβίδα. Οι κοινωνικο-ιδεολογικές συγκρούσεις διεξάγονταν δηλαδή σε ένα καθορισμένο πλαίσιο: την τριπλή, πια, πίεση από δύση, ανατολή και βορρά –ο τελευταίος θα έχει αναχθεί σε απειλή πολύ πριν τη δημιουργία της ΕΣΣΔ με την ανάδυση του πανσλαβισμού μετά την λήξη του Κριμαϊκού πολέμου. Ως εκ τούτου, ακόμη και η ηρωική στάση των Ελλήνων κατά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο κατέληξε σε εσωτερική τραγωδία.
Η ύστερη αναλαμπή του ελληνισμού σημειώθηκε στην Κύπρο, στον αντιαποικιακό πόλεμο για την «Ένωση», η θετική έκβαση του οποίου θα μπορούσε να τον αναδείξει σε ηγεμονική θέση στην ανατολική Μεσόγειο. Αυτή η προοπτική, ωστόσο, στάθηκε και η κύρια αιτία που δεν επετράπη να ολοκληρωθεί επιτυχώς το εγχείρημα. Στην πραγματικότητα, κανείς, ούτε εχθρός ούτε «σύμμαχος», δεν θα ήταν ικανοποιημένος από μια τέτοια εξέλιξη.
Το κυπριακό σήμανε και τη λήξη της μικρής ανάπαυλας στην αντιπαράθεση με την Τουρκία. Η Ελλάδα προσκολλήθηκε στενότερα στο δυτικό στρατόπεδο, όχι πια εξαιτίας τής από βορρά απειλής ή της προσδοκίας για τον εκδημοκρατισμό των θεσμών της και την άνοδο του βιοτικού επιπέδου των πολιτών της, αλλά πρωτίστως λόγω του προερχομένου εξ ανατολών θανάσιμου κινδύνου– μια εξίσωση που σαφώς βόλευε τον ευρωατλαντισμό, καθώς η χώρα παρέμενε πάντα ο αβέβαιος κρίκος του δυτικού στρατοπέδου για λόγους βαθύτατα πολιτισμικούς.
Η διαδικασία ενσωμάτωσης της Ελλάδας στις δυτικές δομές κατά τρόπο εντελώς παρασιτικό, με τη χώρα να θεωρείται ως «ιδιάζουσα περίπτωση», παρά τις όποιες θετικές επιπτώσεις είχε ως συνέπεια και τη μετέπειτα γιγάντωση κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών «τερατογενέσεων».
Εν τω μεταξύ, η απόπειρα του Αντρέα Παπανδρέου να επικεντρωθεί στον ανατολικό κίνδυνο, παραμένοντας στο πλαίσιο του δυτικού κόσμου αλλά ερχόμενος σε συνεννόηση και με τον σλαβικό παράγοντα αποτέλεσε μια κίνηση ανατρεπτική, αλλά θνησιγενής. Πρώτον, διότι τα ανατολικά καθεστώτα ήταν ήδη υπό κατάρρευση, ενώ οι διάδοχες καταστάσεις ακολούθησαν άλλους προσανατολισμούς – σε όλα τα μετα-σοσιαλιστικά κράτη των Βαλκανίων θα επικρατήσουν ακραίες εθνικιστικές και αναθεωρητικές τάσεις και απέναντι στην Ελλάδα υπάρχουν ευρέως εμπεδωμένα εχθρικά αισθήματα. Δεύτερος και κυριότερος παράγοντας που καταδίκαζε την προσπάθεια αναχαίτισης της τουρκικής απειλής ήταν το ότι η διακυβέρνηση της δεκαετίας του 1980 υπονόμευσε την παραγωγική βάση της οικονομίας και τα ηθικά ερείσματα της κοινωνίας και εν τέλει μεγιστοποίησε την εξάρτηση της χώρας. Και ως γνωστόν, η αίσθηση της προϊούσας αδυναμίας οδηγεί νομοτελειακά σε υποχωρήσεις, παραχωρήσεις και παραιτήσεις.
Αυτήν την περίοδο θα συντελεστεί επίσης μια ραγδαία ανασύνθεση του αστικού κόσμου. Οι νέες ελίτ θα απαρτίζονται κυρίως από τα «νέα τζάκια» που στερούνται την αίσθηση της εθνικής συνέχειας και ευθύνης που χαρακτήριζε έναν σκληρό πυρήνα της κατεστημένης αστικής τάξης. Κανελλόπουλοι, Τσάτσοι, Σεφέρηδες θα ανήκουν πια στο μακρινό παρελθόν. Το χάσμα που θα προκληθεί θα καλυφθεί πρόχειρα και παροδικά με ένα νέο εθνικό «αφήγημα» από μια επιλεγμένη συρραφή της αριστερής κριτικής των προηγούμενων δεκαετιών. Ωστόσο, αυτή η μεταβατική φάση κράτησε όσον ήταν ακόμη αναγκαίο για την νομιμοποίηση των νέων ηγεμονικών στρωμάτων.
Πολύ σύντομα, με την απαρχή της παγκοσμιοποίησης, τα στρώματα αυτά επιχειρούν τη μεγάλη στροφή ή καλύτερα το μεγάλο άλμα στο κενό… Στην υπαρκτή διπλή εξωτερική πίεση απαντούν με τη σταδιακή και εθελοντική επίθεση στην ελληνική ταυτότητα. Το όραμα της αντικατάστασης της ελληνικής από μια νέα, ευρωπαϊκή, συνείδηση καθίσταται κυρίαρχο. Άλλωστε, ο κύριος όγκος των οικονομικών δραστηριοτήτων συνδέεται με τα ευρωπαϊκά κονδύλια και οι ελληνικές ελίτ –οικονομικές, πολιτικές και «πνευματικές»- επιθυμούν διακαώς να προβιβασθούν σε τοποτηρητές του ευρωπαϊκού κέντρου και συνακόλουθα μόνιμους διαχειριστές των χρηματικών εισροών. Το σχέδιο είναι δύσκολο στην εφαρμογή του, καθώς σε έναν λαό, ακόμη και αρκετά αλλοτριωμένο, χρειάζονται κάποιες γενιές για να αλλοιωθεί ολοκληρωτικά η συνείδησή του. Εντούτοις, για δυο σχεδόν δεκαετίες –με αποκορύφωμα βεβαίως την οκταετία Σημίτη- η προσπάθεια είχε επίζηλα επιτεύγματα. Η κοινωνική κινητικότητα, λόγω των μεταναστευτικών ροών, η επικράτηση των παγκοσμιοποιητικών προτύπων, η πρωτοφανής διεύρυνση του στρώματος των διανοουμένων, οι οποίοι ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές αποχρώσεις τους λειτούργησαν ως οργανικά μέλη της κυρίαρχης τάξης, δημιούργησαν ένα ευνοϊκό περιβάλλον για την εργαστηριακή μετάλλαξη.
Καθ’ όλην αυτήν την περίοδο αναδείχθηκε ένα βασικό δίπολο: «οπισθοδρομικός ελληνισμός» vs «προοδευτική Ευρώπη». Ο τρόπος ανάδειξης του αντιθετικού αυτού σχήματος εκ μέρους όσων διατύπωναν το αίτημα του εξευρωπαϊσμού δεν υποδήλωνε την αδήριτη ανάγκη εκσυγχρονισμού του ελληνισμού, μέσω της υπέρβασης των αδυναμιών του –αναπροσαρμογή του παραγωγικού μοντέλου, ενίσχυση της περιφέρειας, αναστροφή των καταθλιπτικών δημογραφικών δεικτών, ενίσχυση των μέσων αποτροπής των εξωτερικών επιβουλών. Αντιθέτως, ο πυρήνας αυτών των αντιλήψεων, που ενσαρκωνόταν σε πολιτικές αποφάσεις, εμπεριείχε την ριζική άρση της εθνικής ταυτότητας και την ένδυση της «ευρωπαϊκής» ως μοναδικό τρόπο επίτευξης του εκσυγχρονισμού και ενσωμάτωσης του ελληνισμού στον δυτικοευρωπαϊκό κόσμο.
Ταυτοχρόνως, όμως, συνέβη και κάτι που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία του νεώτερου ελληνισμού. Σε αντίθεση με όσους Έλληνες του Βυζαντίου στα υστεροβυζαντινά έτη, αλλά και αργότερα, υποστήριζαν την Ένωση των Εκκλησιών ή ακόμη και την προσχώρηση στον καθολικισμό για να γλυτώσει ο ελληνισμός από την τουρκική υποδούλωση ή τον εξισλαμισμό, οι ελληνικές ελίτ επέλεξαν την παράδοση όχι μόνον στην δύση αλλά και στην Τουρκία. Η ωραιοποίηση του οθωμανικού παρελθόντος στα σχολικά βιβλία ή η υποστήριξη του σχεδίου Αννάν εντασσόταν σε μια προσπάθεια, ευρω-ατλαντικής εμπνεύσεως, απόλυτα εξωφρενικής, η οποία σηματοδοτούσε με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο την αρχή του τέλους.
Η μάλλον χωρίς σοβαρό σχεδιασμό προσπάθεια του Κώστα Καραμανλή να μιμηθεί τον Αντρέα Παπανδρέου βάζοντας το ρωσικό παράγοντα στην ελληνική εξίσωση θα καταρρεύσει όχι μόνον από τις εξωτερικές αντιδράσεις αλλά και την αποτυχημένη διακυβέρνηση στο εσωτερικό που επιτάχυνε την διαδικασία της χρεωκοπίας.
Εν γένει, πάντως, οι στρατηγικές επιλογές των κυρίαρχων στρωμάτων της χώρας παρεμπόδισαν μια ρεαλιστική ανάγνωση τόσο του διεθνούς περιβάλλοντος όσο και των εσωτερικών δεδομένων. Το αποτέλεσμα ήταν αρχικώς η ξαφνική κατάρρευση της οικονομίας αλλά και η αδυναμία προσαρμογής στην επιδεινούμενη κατάσταση σε Ευρώπη και ανατολική Μεσόγειο. Καμία σταθερά που πρόβαλλε για δύο δεκαετίες η κυρίαρχη σκέψη δεν θα υφίσταται πλέον. Όλα όσα υποστήριζε ήταν λάθος! Η αναπτυγμένη ελληνική οικονομία ήταν μια «φούσκα» παραγεμισμένη με δανεικά. Η αστική μας τάξη πουλούσε, κατά μεγάλο ποσοστό, «αέρα κοπανιστό». Το ευρωπαϊκό όραμα, από την άλλη, έχει διαρραγεί ανεπανόρθωτα. Πέρα από την οικονομική κρίση, σχίσματα βαθιά ανοίγουν συνεχώς. Η ψαλίδα βορρά-νότου διευρύνεται, η «νέα Ευρώπη» επιθυμεί περισσότερο την αμερικανική ηγεμονία, ενώ τα καθεστώτα της αναδίδουν «οσμή» μεσοπολέμου, πολιτικά κινήματα των άκρων αποκτούν τεράστια επιρροή, εκδηλώνονται αποσχιστικές κινήσεις, τα μεταναστευτικά ρεύματα υψώνουν φράχτες ανάμεσα στα κράτη και ο εξτρεμιστικός ισλαμισμός γεμίζει με φόβο τις καρδιές των Ευρωπαίων. Η Βρετανία φτάνει να ψηφίζει για την παραμονή της ή όχι στην Ε.Ε. (σ.σ. όταν γράφηκε το άρθρο δεν είχε γίνει ακόμη το δημοψήφισμα), που ίσως ανοίξει έναν κύκλο αρνητικών εξελίξεων. Ο ευρωπαϊκός χώρος μοιάζει κατακερματισμένος και ανίκανος να εκφραστεί ενιαία.
Αλλά και από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, πού είναι η Τουρκία που θα εξευρωπαϊζόταν και θα έκανε βήματα προσέγγισης με την Ελλάδα –αρκεί κι εμείς βέβαια να αποποιούμασταν τον εθνικισμό που μας κληρονόμησαν ο Κολοκοτρώνης και ο Κοσμάς ο Αιτωλός-; Αντ’ αυτής, σήμερα, τη βαριά σκιά του ρίχνει ένα νεο-οθωμανικό καθεστώς, με έναν ημίτρελο ηγέτη, που όμως χαίρει της εμπιστοσύνης της πλειοψηφίας της τουρκικής κοινωνίας. Η απειλή της ανατολής είναι ξανά σε πλήρη ανάπτυξη. Η Άγκυρα στοχεύει στην επέκταση της κυριαρχίας της σε όλη την Κύπρο αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα. Και δεν φείδεται μέσων για να το πετύχει: στο Αιγαίο, στη Θράκη, στην υποστήριξη των Σκοπίων και της Αλβανίας, στην χρησιμοποίηση των μουσουλμάνων μεταναστών.
Και η Ελλάδα; Μια χώρα αδύναμη, απαξιωμένη, επαίτης για την επιβίωσή της, «μαύρη τρύπα» των Βαλκανίων, στόχος επιβουλών ακόμη και από κράτη απειροελάχιστης ισχύος. Ιδού λοιπόν ποια ήταν η κατάληξη των υπερφίαλων και ανιστόρητων επιλογών των κυρίαρχων κύκλων της εξουσίας, ιδού η εκδίκηση της πραγματικότητας.
Εντούτοις, αυτό το ανεπανάληπτο φιάσκο φαίνεται να μην έχει γίνει μάθημα ούτε στις ελίτ, ούτε στις πολιτικές δυνάμεις, ούτε στην ελληνική κοινωνία. Είναι ακατανόητο στο δημόσιο λόγο, στις αντιπαραθέσεις για το μέλλον της χώρας, να μην έχουν ακόμη χωνευτεί κάπως τα συμπεράσματα της κρίσης.
Να συνεχίζουν, δηλαδή, να πιστεύουν εκατομμύρια συμπολίτες μας ότι κάτι μπορεί να συμβεί και να επιστρέψουμε στα παλαιότερα χρόνια ή τουλάχιστον ότι δεν θα υπάρξουν άλλες αρνητικές αλλαγές στη ζωή τους.
Να συνεχίζουν αυτοί που ήσαν διαπρύσιοι υπερασπιστές του απόλυτου εξευρωπαϊσμού του Έλληνα ως λύση στο πρόβλημα να πιστεύουν ότι και σήμερα αυτή είναι η οδός της σωτηρίας. Όταν δεν υπάρχει καν αυτή η Ευρώπη που αναγάγουν ως πρότυπο. Και βεβαίως, δεν μιλάμε εδώ για την ανάγκη συμμετοχής μας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, μιας και η έξοδός μας στις παρούσες συνθήκες θα ήταν η απόλυτη καταστροφή και ο ελληνισμός θα προσφερόταν στο πιάτο στον αδίστακτο Ερντογάν.
Να επιμένουν τόσοι διανοούμενοι και τόσοι πολιτικοί χώροι στην εφαρμογή αξονικών πολιτικών της παγκοσμιοποίησης –στο μεταναστευτικό, στην εκπαίδευση, στις σχέσεις με την εκκλησία- με σαφή στόχο την απο-εθνοποίηση της χώρας, όταν η διαδικασία αυτή θα σημάνει τη διάλυσή της και όταν παντού αλλού καταγράφεται η αντίστροφη τάση.
Να συνεχίζουν πολιτικοί χώροι, επιχειρηματίες, τοπικοί παράγοντες, να βλέπουν ότι με την Άγκυρα μπορούν να υπάρξουν πεδία συνεννόησης και σύγκλισης, με κάποιες δικές μας ίσως παραχωρήσεις στη Θράκη ή στο Αιγαίο.
Να υποστηρίζουν –ακόμη όχι με τη θέρμη για το σχέδιο Αννάν- ότι η κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία προφανώς βρίθει ελληνικών εθνικιστικών καταλοίπων, συνιστά μια ελπιδοφόρα προοπτική.
Συνεχίζουν, λοιπόν, πολιτικές δυνάμεις, πλείστοι όσοι διανοούμενοι και παράκεντρα εξουσίας να «παίζουν το ίδιο βιολί». Προσπαθούν να αναδείξουν ψευδο-αντιθέσεις τραβώντας τες κυριολεκτικά «από τα μαλλιά». Για παράδειγμα η εμμονή στον όρο «εθνολαϊκιστές» που αναφέρεται σε μια κυβέρνηση η οποία το μόνο «εθνικό» που έκανε ήταν οι χοροί του Καμμένου με τις φουστανέλες... Αλλά στην ουσία ο βίος και η πολιτεία των κυβερνήσεων Τσίπρα είναι εν πολλοίς η γραμμή που χαράχθηκε τη δεκαετία του 1990, και καθόλου συμπτωματικά πολλοί απ’ αυτούς που την εκτελούν σήμερα έκαναν το ίδιο και επί κυβερνήσεων Σημίτη.
Βέβαια είναι και κάποιοι έχουν αλλάξει σκεπτικό και εκδηλώνουν την αγωνία τους, διαισθανόμενοι το χάος που μας αγγίζει. Αντιλαμβάνονται ότι η Δύση δεν είναι διατεθειμένη ή και δεν μπορεί να μας σώζει αιωνίως, όπως πίστευαν μέχρι και πρόσφατα. Μπορεί ίσως να συνεχίζεται η χρηματοδότησή μας για να μην επέλθει η οικονομική μας κατάρρευση, οι όροι όμως των συμφωνιών είναι αβάστακτοι. Αυτό, όμως, που τους ανησυχεί περισσότερο είναι ότι η ευρωπαϊκή δύση δεν αποτελεί πλέον το σίγουρο καταφύγιο από τη τουρκική επιθετικότητα. Η προσπάθεια του Βερολίνου να δημιουργήσει στρατηγικό άξονα με την Άγκυρα με θύμα την ελληνική κυριαρχία, αλλά και η προοπτική της μετατροπής όλης της ελληνικής επικράτειας σε hot spot για μουσουλμανικούς πληθυσμούς, δεν απορρίπτονται με ευκολία ως συνωμοσιολογικές θεωρίες. Ο αμερικανικός παράγοντας, στον οποίο έχει εναποθέσει η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου και των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων τις τελευταίες του ελπίδες για σωτηρία, έχει διαμηνύσει εγκαίρως ότι ο Τούρκος μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτος.
Στο πρόσφατο παρελθόν, η ευμάρεια και η σχετική σταθερότητα του συστήματος έδινε άνεση στην λανθασμένη επιχειρηματολογία να επιπλέει για καιρό. Σήμερα, όμως, που η πυκνότητα του χρόνου αυξήθηκε κατακόρυφα το ψεύδος καταρρέει την επόμενη κιόλας στιγμή. Όσες θεωρίες κι αν κατασκευαστούν, η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα είναι μόνη της, με οξύτατα προβλήματα και εξωτερικές απειλές που θέτουν εν αμφιβόλω την ίδια την ύπαρξή της.
Έχοντας, βέβαια, κατά νου ότι τα έθνη διαθέτουν εφεδρείες που τους επιτρέπουν να ανορθωθούν ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες, πρέπει να διατηρούμε τις ελπίδες μας. Αλλά βασική προϋπόθεση για μια ριζική αναγεννητική αλλαγή κατεύθυνσης είναι πριν απ’ όλα να αποδεχθούμε την πραγματικότητα, την θέση μας στο ιστορικό γίγνεσθαι, και μόνον μέσω αυτού του πρίσματος να χαράξουμε την πορεία μας για το αύριο.
Πρέπει να πιστέψουμε ότι αξίζει να υπάρχουμε ως ελληνικό έθνος και όχι απλά ως μια κρατική οντότητα χωρίς εθνικό στίγμα. Όχι μόνον γιατί έτσι θα χαθεί ο ελληνισμός και ό,τι αυτός φέρει έως σήμερα, ενσυνείδητα ή ασυνείδητα, στον παγκόσμιο πολιτισμό, αλλά γιατί σύντομα θα χαθεί και η κρατική οντότητα. Και θα χαθεί όχι αφομοιωμένη από την ανύπαρκτη παγκοσμιοποιημένη κοινότητα, που φαντασιώνονται και προσμένουν οι πολυάριθμοι εν Ελλάδι οπαδοί του «παγκόσμιου χωριού», αλλά από το εσωτερικό χάος και τις αναθεωρητικές δυνάμεις που εργάζονται ήδη γι’ αυτό. Σε εμάς, και στο εμάς συμπεριλαμβάνεται ο κάθε Έλληνας, εναπόκειται αν θα επιτρέψουμε να γραφούν οι τίτλοι του ιστορικού τέλους.

Η δύναμη της βλακείας που είναι ακατανίκητη (Κικέρων), όταν συνδυάζεται με εμπάθεια, αμάθεια, φθόνο, συμφέρον και «ξερω-λισμό», παράγει πάντοτε ένα πολύ εκρηκτικό μείγμα που αποσκοπεί στη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ της κριτικής σκέψης.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης στόχος καταιγισμού λιβελογραφημάτων

«Η δουλειά του δημοσιογράφου είναι να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται κατάφωρα, να διαστρεβλώνει, να διαβάλλει, να κολακεύει τον θεό του χρήματος και να πουλάει τη χώρα του και τους συνανθρώπους του για το καθημερινό του ψωμί… Είμαστε υποτελείς και εργαλεία των πλουσίων ανθρώπων που βρίσκονται στο παρασκήνιο. Είμαστε μαριονέτες, εκείνοι τραβάνε τα κορδόνια κι εμείς χορεύουμε. Τα ταλέντα μας, οι δυνατότητες και οι ζωές μας είναι όλα ιδιοκτησία άλλων ανθρώπων. Είμαστε διανοούμενες πόρνες».

John Swinton (1829-1901)
εμβληματική μορφή στην ιστορία
της αμερικανικής δημοσιογραφίας

Δύο δημοσιεύματα στην «Καθημερινή» (Τρίτη, 5 Ιουλίου 2016) για τον κ. Βαρουφάκη και το Σχέδιο Β, που αναπαράχθηκαν με τη γνωστή «ανιδιοτελή» προθυμία από πολλές ιστοσελίδες έδωσαν έναυσμα σε μια εμπαθή κακο-δημοσιογραφία για ένα βιβλίο που, είναι προφανές, ότι η «συμμαχία των προθύμων» ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΙ ΔΙΑΒΑΣΕΙ, (όπως προκύπτει από την τύπου copy-paste μαζική αναπαραγωγή) και «κρίνει» (με τί γνώσεις, άραγε) κάτι που αγνοεί.

Αλλά, αυτό δεν εκπλήσσει κανέναν, δεδομένου ότι τόσο οι επαγγελματίες πολιτικοί όσο και οι απελπιστικά «μορφωμένοι» και «ανιδιοτελείς» δημοσιογράφοι αποτελούσαν πάντοτε ένα συμπληρωτικό δίπολο.

Οι καθ’ ημάς σύγχρονοι «Βάστα Ρόμελ» - υπέρμαχοι της Γερμανικής Ευρώπης δεν διανοήθηκαν να ελέγξουν την ποιότητα της προπαγάνδας τους, ρίχνοντας μια ματιά στο Νομοθετικό Διάταγμα 17/1974 σχετικά με την «Πολιτική Σχεδίαση Έκτακτης Ανάγκης για την αντιμετώπιση απειλών κατά της χώρας», που επιβάλλει την επεξεργασία Σχεδίων Α, Β, Γ, κ.ο.κ., για την αντιμετώπιση πιθανών απειλών, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται και οι απειλές κατά της οικονομικής και κοινωνικής ζωής της χώρας.

Όπως τονίζεται στο Άρθρο 2 (Έννοιες όρων και Γενικοί Ορισμοί), παράγραφος 5: «Κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι κάθε αιφνίδια κατάσταση, που προκαλείται από φυσικά ή άλλα γεγονότα τεχνολογικά ή πολεμικά και έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ή την απειλή δημιουργίας εκτεταμένων απωλειών, ζημιών και καταστροφών σε έμψυχο ή άψυχο δυναμικό της χώρας ή την παρακώλυση και διατάραξη της οικονομικής και κοινωνικής ζωής της χώρας».

Συνεπώς, η πολιτική ηγεσία, αντιμέτωπη με την διατυπωθείσα απειλή της «εκδίωξης» της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, έπρεπε να έχει ήδη επεξεργαστεί όχι ένα αλλά πολλά Σχέδια Β.

1) Ο Γιάνης Βαρουφάκης, εκτελώντας το καθήκον που του επίτασσε ο νόμος και η θέση του (σπάνιο πράγμα στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας), έκανε άριστα που επόπτευσε στην επεξεργασία ενός Σχεδίου Β για την περίπτωση που πραγματοποιούνταν αυτή η απειλή και μ’ αυτό τον τρόπο, κάλυψε ένα διαχρονικό κενό σχεδιασμού για το οποίο είναι υπόλογα -πολιτικά και ποινικά- όλα τα μέλη του ΚΥΣΕΑ και οι Υπουργοί Οικονομικών από τις 1/1/2002 (που παραδώσαμε την κυριαρχία επί του νομίσματός μας στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα).

Συνεπώς, ο Γιάννης Βαρουφάκης θα έπρεπε ΝΑ ΕΠΑΙΝΕΙΤΑΙ επειδή επεξεργάστηκε (πολύ σωστά) ένα Σχέδιο Β για την αντιμετώπιση ενδεχόμενης απειλής της «έξωσης» της Ελλάδας από το Ευρώ, και ΝΑ ΕΓΚΑΛΕΙΤΑΙ εάν δεν το είχε κάνει.

2) Όπως συμβαίνει σε όλα τα, σχετικώς, ευνοούμενα κράτη υπάρχει μια διαρκής επεξεργασία Σχεδίων Α, Β, Γ, κ.ο.κ., τα οποία δεν εκπονούνται για να εφαρμοστούν παρά μόνο εάν και όταν εκδηλωθεί η απειλή.

3) Ποιος είναι υπεύθυνος για τη συγκρότηση των Επιτροπών για την «Πολιτική Σχεδίαση Έκτακτης Ανάγκης»; Φυσικά ο εκάστοτε πρωθυπουργός της χώρας και όχι ο εκάστοτε υπουργός οικονομικών.

Σύμφωνα με το Ν.Δ. 17/1974 (άρθρο 6, παράγραφος 1): «Δι` αποφάσεων του Πρωθυπουργού, προκαλουμένων υπό του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης/Αρχηγείου Ενόπλων Δυνάμεων, δύναται από του καιρού της ειρήνης να συγκροτώνται Επιτροπαί εξ Υπουργών, συναφούς αρμοδιότητος Υπουργείων, προς επίλυσιν των αναφυομένων προβλημάτων εις τον εν γένει ανεφοδιασμόν της Χώρας, τας μεταφοράς και την υγειονομικήν περίθαλψιν. Αι αποφάσεις των εν λόγω εξ Υπουργών Επιτροπών είναι υποχρεωτικαί δι` άπαντα τα Υπουργεία και απάσας τας Αρχάς μετά προηγουμένην έγκρισιν υπό του Ανωτάτου Συμβουλίου Εθνικής Αμύνης. Ως Γραμματεία της εξ Υπουργών Επιτροπής θα χρησιμοποιήται η αρμοδία Διεύθυνσις του Αρχηγείου Ενόπλων Δυνάμεων».

4) Σε συλλογικό επίπεδο, σε κάθε χώρα, οι Επιτροπές Πολιτικού Σχεδιασμού και τα Γενικά Επιτελεία επεξεργάζονται ένα πλήθος Σχεδίων Α, Β, Γ, για την αντιμετώπιση πιθανών απειλών. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα εφαρμόζουν κιόλας. Απλώς, είναι δηλωτικό της υπευθυνότητας και της ετοιμότητας της στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας να τα εφαρμόσει εάν και όταν εκδηλωθεί μια απειλή. ΕΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ, δεν θα υφίσταντο ως «Επιτροπές Πολιτικού Σχεδιασμού» και ως «Γενικά Επιτελεία» αλλά ως παιδικές χαρές.

5) Σε ατομικό επίπεδο, κάθε άνθρωπος ενεργεί με παρεμφερή τρόπο: επεξεργάζεται ένα «Σχέδιο Β» (όταν π.χ., αποταμιεύει ή κάνει μια ασφάλεια υγείας) για την αντιμετώπιση ενός πιθανού σοβαρού προβλήματος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ ΝΑ ΑΡΡΩΣΤΉΣΕΙ για να εφαρμόσει το ατομικό του Σχέδιο Β.

6) Προς τι λοιπόν όλος αυτός ο -άνευ λόγου- κλαυθμός και οδυρμός των εξ’ επαγγέλματος «ευρωπαϊστών» (που αντικατέστησαν τους αλήστου μνήμης «επαγγελματίες εθνικόφρονες»);

• To 1963, μια ώρα πριν από τη δημοσιοποίηση της απόφασης για τη σύλληψη ολόκληρης της ηγεσίας της χωροφυλακής της Β. Ελλάδας για το ρόλο της στη δολοφονία του ανεξάρτητου βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη, η αστυνομία επιχείρησε έναν αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης ανακοινώνοντας τη σύλληψη του «δράκου του Σέιχ-Σου» (που είχε σπείρει τον φόβο στην πόλη). Και στο βωμό αυτού του «αντιπερισπασμού», όχι ο «δράκος» αλλά μια «πεταλουδίτσα της νύχτας», ο Αριστείδης Παγκρατίδης (που μόνο «δράκος» δεν μπορούσε να ήταν) οδηγήθηκε στο απόσπασμα το 1968.

• To 2016, μερικές ώρες πριν από τη δημοσιοποίηση της απόφασης για αναβολή της δίκης του μεγαλύτερου μεταπολεμικού σκανδάλου (Siemens), στη χαβούζα της οποίας «σιτίζονταν» μέγας αριθμός της πολιτικής «αλήτ» της χώρας και με την οποία είχαν απευθείας σύνδεση τα «μαύρα ταμεία» των (τω πάλαι ποτέ, μεγάλων) κομμάτων, ξέσπασε ο καταιγισμός «Βαρουφάκη» (κι αυτό παρότι είχε προηγηθεί η απόφαση της Εισαγγελίας να αρχειοθετήσει τη μήνυση δύο δικηγόρων κατά του Βαρουφάκη γι’ αυτό το θέμα, θεωρώντας ότι ενήργησε σύμφωνα με το Ν.Δ. 17/1974). Τυπικός αντιπερισπασμός που επιτρέπει στον, εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόντα, κόσμο των επαγγελματιών πολιτικών να ανακουφιστεί προσβλέποντας στην επικείμενη παραγραφή.

Ηθικό δίδαγμα: Η δύναμη της βλακείας που είναι ακατανίκητη (Κικέρων), όταν συνδυάζεται με εμπάθεια, αμάθεια, φθόνο, συμφέρον και «ξερω-λισμό», παράγει πάντοτε ένα πολύ εκρηκτικό μείγμα που αποσκοπεί στη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ της κριτικής σκέψης.

Θεούλης ο Βαρουφάκης λέμε !

Επί 5 μήνες το έπαιζε ζεν πρεμιέ στας Ευρώπας, κωλλυσιεργούσε συνεχώς μέχρι που άδειασαν τα ταμεία,
κλείσαν οι τράπεζες και φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού και έφερε ένα νομοσχέδιο στη Βουλή για το οποίο σκοτώνονταν στην αίθουσα.
Κι' αυτός είχε πάει στην Αίγινα για ...μπανάκι τη μέρα της ψηφοφορίας !!

Άσε να μην τα θυμάμαι χρονιάρες μέρες !!

Το πρόβλημα δεν είναι αν υπήρχε σχέδιο Β. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπήρχε σχέδιο Α ....

Φιλε Γιαννη
χρονια πολα αν ...... κολαει
Συμφωνω απολυτα με τι θεσεις Βαρουφακη. Αν ξεφυγουμε απο ιστορικα δογματικα διδαγματα υπαρχει η εσχατη λυση που προταθηκε απο τον Γιανη κ επικροτω 100% φτωχευση μεσα στο ευρο.
Εαν οι Ελλαδικοι Ελληνες συνεχισετε να ψηφιζεται κομματικα κ οχι εθνικιστικα δεν βλεπω ποτε θαρθει ξαστερια . Καλες οι αναλυσεις αλλα η χωρα μας χρειαζεται λυσεις.

Μετ απο αρκετά χρόνια που οι απόψεις για έξοδο απο το ευρώ είχαν δαιμονοποιηθει απο τα ΜΜΕ τώρα μέχρι και η Καθημερινή δημοσιεύει άρθρο που ανοίγει την συζήτηση
http://www.kathimerini.gr/889916/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/apoyh-hl8e-h-wra-toy-veloydinoy-grexit

Έλα ντε. Αφού δεν είναι άξιο το πολιτικό προσωπικό να καθήσει γύρω από ένα τραπέζι και να βρει μια λύση, καλύτερα να γίνουν όλα κολυμπηθρόξηλο και να γίνει της ...Αργεντινής.

Ο μηδενισμός του έλληνα και του βαλκάνιου σε όλο του το μεγαλείο. Λες και αν γυρίσουμε στη δραχμή που ονειρεύονται μερικοί θα ...σωθούμε.
Δεν παράγουμε τίποτα και γι' αυτό δεν φταίει η Ευρώπη, εμείς φταίμε και το κομματικό κράτος για το οποίο δεν μιλάει κανένας.

Ας φτιάξουμε πρώτα συνταξιοδοτικό, δικαιοσύνη, δημόσιο, εφορία, παιδεία και ένα σωρό άλλα που υπολειπόμαστε από τους δυτικοευρωπαίους και μετά βλέπουμε...

Το Σισμίκ, ο Ανδρέας και ο υπόγειος ρόλος των Αμερικανών

Ξετυλίγοντας το κουβάρι των τουρκικών απαιτήσεων
Το "Χόρα" και η αποκαλυπτική επιστολή Παπανδρέου σε Καραμανλή
"Βυθίσατε το Χόρα"
1987 - Η κατάσταση στην Ελλάδα
Ένα βήμα πριν τον πόλεμο
Τα απόρρητα έγγραφα
Η ώρα του Ανδρέα
Το Σισμίκ, ο Ανδρέας και ο υπόγειος ρόλος των Αμερικανών
Τριάντα χρόνια από την κρίση του Σισμίκ: Ο πόλεμος που κερδήθηκε χωρίς να πέσει ούτε μια σφαίρα, οι πρωταγωνιστές και τα ντοκουμέντα.

“Η στρατιωτική ετοιμότητα της χώρας μας είναι ικανή αυτή τη στιγμή να δώσει πολύ σκληρό μάθημα εάν επρόκειτο πράγματι να προχωρήσουν σε επιθετικές ενέργειες οι γείτονες”. Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Μάρτιο του 1987, δίνοντας το προσωπικό του στίγμα και ξεκαθαρίζοντας μέχρι που μπορεί να φτάσει η Ελλάδα αν απειληθεί από την Τουρκία.

Τριάντα χρόνια μετά και όλα μοιάζουν σαν χθες. Η αδιαλλαξία και ο παραλογισμός των γειτόνων αλλά ενίοτε και των συμμάχων της χώρας μας, μας φέρνει με το δάκτυλο στη σκανδάλη νιώθοντας την ειρήνη να κρέμεται σε μια κλωστή.

Σαν σήμερα, 28 Μαρτίου του 1987, στις 6.30 το πρωί έληξε άλλο ένα θερμό επεισόδιο Ελλάδας – Τουρκίας. Ήταν μια ακόμη μέρα σταθμός όχι μόνο γιατί φτάσαμε σε απόσταση αναπνοής από μια πολεμική σύρραξη με τους γείτονες, αλλά κυρίως για τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε η Ελλάδα και προσωπικά ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου την κρίση. Τις ξεκάθαρες εντολές που έδωσε, τον σχεδιασμό σε διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο που κατάφερε η Ελλάδα να πετύχει την ώρα μάλιστα που οι μυστικές υπηρεσίες της Αμερικής έπαιζαν το δικό τους “παιχνίδι” εις βάρος της χώρας μας.

Το News247 σας μεταφέρει σε εκείνη τη δύσκολη περίοδο, η οποία ξεχώρισε για την ενότητα της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας του τόπου αλλά και την ομοψυχία του ελληνικού λαού παρά τις όποιες ακραίες, σε κάποιες περιπτώσεις, αντιδράσεις του.

Ξετυλίγοντας το κουβάρι των τουρκικών απαιτήσεων
Η τουρκική απειλή με το “Χόρα” το 1976, η έξοδος του “Σισμίκ” το 1987 και η κρίση των Ιμίων το 1996, αν και είναι χρονολογικά τα τρία ευρέως γνωστά “θερμά επεισόδια” που προκάλεσαν οι γείτονες, ήταν αποτέλεσμα κλιμακούμενων διπλωματικών και πολιτικών πιέσεων, με τις τουρκικές προθέσεις να έχουν στη βάση τους τις παράνομες απαιτήσεις τους στο Αιγαίο.

Το πρώτο σημάδι φάνηκε το 1936. Δεκατρία χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης, όταν με τη Σύμβαση του Μοντρέ οι Τούρκοι επεδίωξαν και πέτυχαν την κατάργηση των διατάξεων της Συνθήκης της Λωζάννης περί αφοπλισμού των νήσων Ίμβρου, Τενέδου και Λαγουσών. Έκτοτε ο έλεγχος των Στενών πέρασε εξ ολοκλήρου στα χέρια της Τουρκίας, ενώ ακολούθησαν δύο ακόμη σημαντικές ημερομηνίες σχετικά με το σχέδιο ανατροπής του status quo στο Αιγαίο.
Το 1941 ζήτησαν τη συγκατάθεση των Γερμανών να καταλάβουν τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου με τον Αθανάσιο Κορόζη να γράφει στο βιβλίο του υπό τον τίτλο “Ελληνοτουρκικοί Αγώνες και Φιλίες κατ’ Επιταγή”:
“Γενικός Διευθυντής του ΥΠΕΞ προς τον πρωθυπουργό της Ελλάδας: «Ο Βρετανός πρέσβης μου ανακοίνωσε τηλεγράφημα του Φόρεϊν Όφις, κατά το οποίο η Τουρκία ζήτησε τη συγκατάθεση της Γερμανίας να καταλάβει τις νήσους και παρουσιάζει τούτο εις ημάς ως υπηρεσίαν. Απάντησα ότι αποκρούω. Είχα προ ημερών ερωτηθεί από τον Βρετανό πρέσβη αν θα εδεχόμην μιαν τοιαύτην ενέργεια και είχα αρνηθεί. Απορώ πώς επανέρχεται το θέμα. Ενεργήσατε εντόνως”.
Αξίζει να σημειωθεί πως την ίδια απαίτηση είχαν οι Τούρκοι το 1996 με την περίφημη απόρρητη λίστα EGAYDAAK σύμφωνα με την οποία διεκδικούν 25 νησιά και 127 νησίδες - βραχονησίδες του Αιγαίου.

© Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων
Έξι χρόνια αργότερα, το 1947, και ένα χρόνο πριν την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου, οι Τούρκοι προσπάθησαν να τορπιλίσουν τη συμφωνία – συνθήκη ειρήνης με την Ιταλία, ενώ μέχρι και το 1974 και την εισβολή στην Κύπρο αν και είχαμε φαινομενική ηρεμία, στο παρασκήνιο διεξαγόταν ένας “πόλεμος” διεκδικήσεων πάντα με απώτερο στόχο την πρόκληση σοβαρού θερμού επεισοδίου στο Αιγαίο.
Όλα όμως φαίνεται να αλλάζουν ξανά και προς το χειρότερο σενάριο μετά την εισβολή στην Κύπρο και την απόφαση της Ελλάδας να αποσύρει για ένα χρόνο τις Ένοπλες Δυνάμεις της από την ενοποιημένη δομή της Συμμαχίας. Από εκείνη τη στιγμή σύμμαχοι και Τούρκοι ήρθαν πιο κοντά και ξετυλίγεται χρόνο με τον χρόνο το κουβάρι των διαθέσεων και των παράνομων απαιτήσεων των Τούρκων με τη χείρα βοηθείας που τους έδιναν ανά διαστήματα οι ισχυρές δυνάμεις.

Όπως εξηγεί ο Επίτιμος Αρχηγός ΓΕΕΘΑ πτέραρχος Νίκος Κουρής στο βιβλίο του “Αιγαίο: Η μακροχρόνια διαμάχη και ο ρόλος των Αμερικανών”, οι ΗΠΑ “τιμωρούσαν” τους απείθαρχους Έλληνες που είχαν απειλήσει το ΝΑΤΟ και την παραμονή των βάσεων στη χώρα μας. “Οι Τούρκοι με τη φανερή υποστήριξη των Αμερικανών και εκμεταλλευόμενοι τη συμμετοχή τους σε όλα τα πολιτικά όργανα της Ατλαντικής Συμμαχίας, προωθούσαν τους εθνικούς τους στόχους. Κύριος άξονας οι ρυθμίσεις στο Αιγαίο να συνδέονται με το Κυπριακό. Φθάνοντας στις 18 Οκτωβρίου του 1980 ο Τούρκος πρόεδρος Κενάν Εβρέν δίνει τη συγκατάθεσή του για να ανακοινωθεί η επίτευξη συμφωνίας, το ίδιο κάνει και η ελληνική κυβέρνηση και οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις επανήλθαν στη Συμμαχία. Όμως η συμφωνία επανένταξης δεν ολοκληρώθηκε, με τον στρατηγό Μπέρναντ Ρότζερς, ανώτατο διοικητή Συμμαχικών Δυνάμεων Ευρώπης, να χρησιμοποιεί ως επιχείρημα την ύπαρξη ενός ‘understanding’ που δεν αποδεικνυόταν”.

Οι Τούρκοι κατά τη διάρκεια των διεργασιών δεν κατάφεραν να μας σύρουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να κοπεί στη μέση το Αιγαίο, με τον Εβρέν να τονίζει εκείνη την περίοδο ότι ο Ρότζερς τον παγίδεψε και υποστήριξε τους Έλληνες.
© Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων
Το "Χόρα" και η αποκαλυπτική επιστολή Παπανδρέου σε Καραμανλή
Η όλη διαπραγμάτευση όπως είναι γνωστό έγινε κάτω από τον έλεγχο του Πενταγώνου και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και η Ελλάδα έπρεπε να πληρώσει, όπως αναφέρουν ειδικοί αναλυτές, την επιλογή των Ελλήνων να φέρουν στην εξουσία τον Ανδρέα Παπανδρέου, κάτι που έγινε με το… καλημέρα και τη γνωστή υπόθεση εμπλοκής δύο πολιτών οι οποίοι αν και αθωώθηκαν κατηγορήθηκαν ότι αποκάλυψαν στους Σοβιετικούς απόρρητα στοιχεία για την κατασκευή των πυραύλων “Stinger Post” που κατασκευάζονταν στην Ελλάδα. Την ίδια στιγμή η πορεία της ελληνικής κυβέρνησης με τις προγραμματικές δηλώσεις του 1981 στο θέμα του Αιγαίου ήταν ξεκάθαρες. “Στο θέμα του Αιγαίου πρέπει να καταστεί σαφές τόσο προς τους γείτονές μας όσο και την Ατλαντική Συμμαχία πως τα χερσαία, εναέρια και θαλάσσια σύνορά μας καθώς και τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου δεν είναι διαπραγματεύσιμα, κατοχυρώνονται από διεθνείς συνθήκες και συμβάσεις καθώς και τη διεθνή πρακτική”, είχε τονίσει, στις 23 Νοεμβρίου του 1981, ο Ανδρέας Παπανδρέου, με τους Τούρκους να εμφανίζουν το Αιγαίο ως μια προβληματική περιοχή ως προς:
την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας
τον εναέριο χώρο
τα χωρικά ύδατα
τον αφοπλισμό των νησιών
την έρευνα και διάσωση
τις «γκρίζες» και αμφισβητούμενες ζώνες
Αυτές οι απαιτήσεις των Τούρκων είχαν φυσικά και έχουν τη σιγανή υποστήριξη των ΝΑΤΟϊκών οι οποίοι ακόμη και σήμερα καλοβλέπουν έναν αφελληνισμό του Αιγαίου με κεντρικό έλεγχο από τους ίδιους, καθώς αποφεύγουν να πάρουν μια ξεκάθαρη θέση στα κρίσιμα αυτά ζητήματα, όπως έκανε και σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις ο γ.γ. του ΝΑΤΟ στο CNN αρνούμενος να δώσει απαντήσεις σε ερωτήσεις για τις παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου της Ελλάδος από την Τουρκία.
Ωστόσο, πολύ νωρίτερα, ο Ανδρέας Παπανδρέου ανησυχούσε για τη διένεξη με τους Τούρκους. Είχε μάλιστα προειδοποιήσει για την πορεία που πρέπει να λάβει η Ελλάδα, από τις 2/10/1975, σε επιστολή που απέστειλε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και στην οποία μεταξύ άλλων έγραψε:
Προς τον Κύριον
Κωνσταντίνο Καραμανλήν
Πρόεδρον της Κυβερνήσεως
"… Από έρευνα Ειδικής Ομάδας Εργασίας πάνω στο θέμα της Εθνικής μας Στρατηγικής και Τακτικής, προκύπτει ότι οι εθνικοί κίνδυνοι εμφανίζονται σε τρεις τομείς.
α) Την τραγική και συνεχιζόμενη καταστροφή στην Κύπρο,
β) Τη δημιουργία νέου εθνικού ζητήματος στο Αιγαίο από το 1973, που αναφέρεται στη διεκδίκηση νήσων και θαλασσίου χώρου από τους Τούρκους -που αναγνωρίστηκε επίσημα από την Ελλάδα με την προσφυγή στη διαδικασία της Χάγης για την υφαλοκρηπίδα και τις διαπραγματεύσεις για τον εναέριο χώρο του Αιγαίου, κατά την περίοδο 1974-75 και
γ) Την ουσιαστική εγκατάλειψη των Ελληνικών Δικαιωμάτων που απορρέουν από το Διεθνές Δίκαιο για την αιγιαλίτιδα ζώνη των νήσων μας.

© Αριστοτέλης Σαρρηκώστας - Αρχείο ΕΡΤ
Δεν αμφισβητώ βέβαια πως σαν Πρωθυπουργός της χώρας έχετε τόσο την πρωτοβουλία όσο και την ευθύνη για την άσκηση εξωτερικής πολιτικής. Όπως δεν αμφισβητώ πως το έργο σας ήταν ιδιαίτερα δύσκολο γιατί κληρονομήσατε τα ερείπια της εθνικής προδοσίας της χούντας του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη. Αλλά, όταν οι ώρες είναι τόσο κρίσιμες και η μέχρι τώρα πορεία μας τόσο αρνητική για τα συμφέροντα της πατρίδας, είναι επιβεβλημένη η ενημέρωση του λαού και των εκπροσώπων των κομμάτων.
…Στόχος μου δεν είναι ο άγονος καταλογισμός ευθυνών αλλά η πλήρης κατανόηση των παραγόντων εκείνων που έχουν οδηγήσει στη σημερινή κρίσιμη για το Έθνος κατάσταση – κατανόηση που θα μου επιτρέψει να διατυπώσω υπεύθυνες θέσεις πάνω στη στρατηγική που πρέπει σήμερα να ακολουθήσουμε για να ξεπεράσουμε τους τεράστιους κινδύνους που απειλούν την εθνική μας υπόσταση…
...Πού βαδίζουμε κ. Πρόεδρε; Συνεχίζουμε να εναποθέτουμε την τύχη του Έθνους στην Ουάσιγκτον, το ΝΑΤΟ –σ’ εκείνους ακριβώς που σχεδίαζαν ή είναι υπεύθυνοι για την εθνική μας συμφορά;
Συνεχίζουμε να διαπραγματευόμαστε με τους Τούρκους για την Κύπρο αντί να σταθούμε αμετακίνητοι στη θέση πως το Κυπριακό είναι διεθνές πρόβλημα που μπορεί να βρει τη λύση του μόνο στα πλαίσια του ΟΗΕ; Συνεχίζουμε την αποδοχή τετελεσμένων χωρίς να καταστήσουμε σαφές πως ποτέ η Ελληνική Κυβέρνηση δεν πρόκειται να προσυπογράψει τη διχοτόμηση της Κύπρου; Συνεχίζουμε τις διαπραγματεύσεις για το Αιγαίο υποσκάπτοντας έτσι τα απαραβίαστα δικαιώματά μας; Συνεχίζουμε την τακτική των υποχωρήσεων και παραχωρήσεων χωρίς να καταστήσουμε σαφές στην Τουρκία πως δεν πρόκειται να δώσουμε ούτε σπιθαμή του εδάφους μας ή της θάλασσάς μας;
Αυτό κ. Πρόεδρε δεν εξασφαλίζει ούτε καν την ειρήνη. Αντίθετα δημιουργεί ακριβώς τις συνθήκες που θα ωθήσουν την Τουρκία σε διεκδικήσεις που καμμία –τονίζω, καμμία Ελληνική Κυβέρνηση δεν θα είναι σε θέση να δεχθεί, με συνέπεια βέβαια την πολεμική αναμέτρηση.
Εύχομαι σαν απλός Έλληνας πολίτης, κ. Πρόεδρε, να μπει η χώρα μας στη σωστή πορεία. Είναι αστείρευτες οι δυνάμεις του λαού μας… "
Μετά τιμής
ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

"Βυθίσατε το Χόρα"
Σε αυτήν την αστείρευτη δύναμη του ελληνικού λαού βασίστηκε και εμπνεύστηκε για τα κρίσιμα ζητήματα ο Ανδρέας Παπανδρέου, ενώ τόνιζε κάτι που αντιλαμβανόμαστε και σήμερα, πως “ο αστυνόμος που έχει διαλέξει η Αμερική για το Αιγαίο είναι η Τουρκία”, όπως είχε πει τον Ιούλιο του 1976 από τη Μυτιλήνη, ενώ από την Αλεξανδρούπολη τον Αύγουστο του 1976 επεσήμανε πως “μόνο με σκληρή θέση θα αποφύγουμε τη σύγκρουση”. Πρόσθεσε, δε, ότι “την ώρα που το ‘Χόρα’ παραβίαζε τα ελληνικά χωρικά ύδατα, η εφημερίδα ‘Τάιμς’ της Νέας Υόρκης εξέφραζε τις απόψεις του ΥΠΕΞ της Άγκυρας για το πετρέλαιο λέγοντας ότι πρέπει να το εκμεταλλευτεί ένα κονσόρτσιουμ ελληνοτουρκικό και δεν πρόσθετε αλλά προσθέτω εγώ, με επιχειρηματική πρωτοβουλία τις μεγάλες αμερικανικές εταιρείες πετρελαίου”, βάζοντας παράλληλα και τη Ρωσία στο “κάδρο”, καθώς σε συνέντευξή του στην “Καθημερινή” στις 24.8.76 είχε πει για τη Ρωσία όταν ρωτήθηκε σχετικά: “Δυστυχώς η Ρωσία δεν είναι καν ουδέτερη στο θέμα του Αιγαίου. Είναι φιλοτουρκική για μια σειρά από λόγους”.

© Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων
Στην περίπτωση του “Χόρα”, αλλά και στη συνέχεια, ο Ανδρέας Παπανδρέου μίλαγε και ζήταγε δυναμική αντιμετώπιση η οποία μπορούσε να πάρει τις μορφές:
-παρεμπόδιση της έρευνας, σύλληψη και βύθιση του “Χόρα”, κάτι που ζήτησε από την περιοδεία του στη Β. Ελλάδα λέγοντας την ιστορική φράση και όπως αυτή έχει αποτυπωθεί “Βυθίσατε το Χόρα”.
Στην ίδια συνέντευξη της εφημερίδας “Καθημερινή” είχε μάλιστα τονίσει για τη δήλωσή του “Βυθίσατε το Χόρα”. “Ήταν περικοπή λόγων μου στη Δράμα και την Αλεξανδρούπολη. Θα πρέπει να ξεκαθαρίσω πως το εντάσσω μέσα σε μια γενικότερη θεώρηση του προβλήματος με το Αιγαίο και των σχέσεών μας με τους Τούρκους, το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Οι λέξεις ‘βυθίσατε το Χόρα’ αποτελούν συμβολική σύνοψη της στάσης. Ένα είναι βέβαιο: μονάχα μια τέτοια στάση θα εγγυόταν στο μέτρο που μπορεί να εγγυηθεί κανείς ότι δεν θα υπήρχαν εθνικές απώλειες. Μπορούσε να περιλαμβάνει και το γεγονός αλλά και πολλές άλλες μορφές αντίδρασης, όχι πολιτικές και διπλωματικές”.
"Εκεί που φτάσαμε, δεν πιστεύω ότι υπάρχουν πολιτικοί και διπλωματικοί δρόμοι για την αντιμετώπιση του προβλήματος".
Ήταν η δεύτερη φορά τον Ιούλιο του 1976 που το “Χόρα” βγήκε στο Αιγαίο -προηγήθηκε η έξοδός του στα ελληνικά χωρικά ύδατα το 1975- και αυτή τη φορά σκοπός του ήταν να πραγματοποιήσει σεισμικές έρευνες σε ζώνες του Αιγαίου που ανήκουν στην υφαλοκρηπίδα ελληνικών νησιών. Μάλιστα ο τότε Τούρκος πρωθυπουργός είχε πει πως “κανείς δεν είχε το δικαίωμα να εμποδίσει τις έρευνές μας έξω από τα ελληνικά χωρικά ύδατα. Η Τουρκία ουδέποτε θα συναινέσει σε κατάσταση που εμφανίζει την Ελλάδα διεκδικούσα ολόκληρο το Αιγαίο σαν δική του λίμνη. Σε περίπτωση επεμβάσεως στην αποστολή του ‘Χόρα’ στο Αιγαίο, η Τουρκία θα ανταποδώσει την επέμβαση”, με την ελληνική πλευρά να απαντά: “… είναι δε εκπληκτικό ότι ενώ συνεχίζονται οι επαφές τις οποίες η ίδια επεδίωξε, η τουρκική κυβέρνηση απειλεί να διεξάγει σεισμικές έρευνες σε περιοχές όπου δεν έχει δικαίωμα να πράξει (…) επομένως η τουρκική κυβέρνηση οφείλει να αναλογισθεί και να σταθμίσει τις συνέπειες της αυθαιρεσίας την οποία σχεδιάζει”.

Αυτή ήταν και η χρονική στιγμή που ο Ανδρέας Παπανδρέου ανέφερε την ιστορική φράση “βυθίσατε το Χόρα” ξεσπώντας στη συνέχεια “πόλεμος” για τον αν ήταν σε συνεννόηση με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ή όχι…

Και τα πρακτικά της Βουλής είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας για το τι ακριβώς είχε συμβεί.
© Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων
© Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων
Η συζήτηση της ΡΗ’ συνεδρίασης της Βουλής, της 23ης Μαΐου 1980, για τη δήλωση «ΒΥΘΙΣΑΤΕ ΤΟ ΧΟΡΑ» μεταξύ του Ευάγγελου Αβέρωφ, του Ανδρέα Παπανδρέου και του Παναγιώτη Κανελλόπουλου ήταν η εξής:
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΑΒΕΡΩΦ – ΤΟΣΙΤΣΑΣ (Υπ. Εθνικής Αμύνης). Εφ’ όσον λοιπόν δεν μπορούμε να έχουμε απόφαση Διεθνών Δικαστηρίων, που να λέει “αυτό είναι το ορθό”, εφ’ όσον δεν μπορούμε να έχουμε εκτελεστή απόφαση Διεθνούς Σώματος είμεθα πάντοτε παρόντες οποτεδήποτε αμφισβητούνται τα δικαιώματά μας στον εναέριο χώρο. Είτε στα 10, είτε στα 6 μίλια. Είμεθα παρόντες, κατά τρόπο μαχητικό. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα παραπάνω. Όποιος θέλει παραπάνω, θέλει πολιτική του “Βυθίσατε το Χόρα”. Θέλει πολιτική καταρρίψεων. Αυτό δεν θα το κάνουμε εμείς. Και αν ακολουθούμε σωστή τακτική ή όχι σε 18 μήνες θα έχει την ευκαιρία να το κρίνει ο Ελληνικός Λαός. (Χειροκροτήματα εκ της Κυβερνητικής Πτέρυγος).
***

ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ (Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ). Κύριε Πρόεδρε, θα ήθελα να αναφερθώ σε δυό σημεία.

Το πρώτο είναι το περίφημο “Βυθίσατε το Χόρα”. Έχω πολλές φορές δεχθεί τα πυρά και της Κυβέρνησης και του Τύπου πάνω σ’ αυτό το σύνθημα. Είμαι δυστυχώς δεσμευμένος και δεν είμαι σε θέση να μιλήσω, οποιαδήποτε φθορά και αν αυτό επιφέρει, γιατί σέβομαι κοινές αποφάσεις σε κρίσιμα θέματα. Πάρα πέρα δεν είμαι σε θέση να πω, αλλά είμαι υποχρεωμένος, αν δε σταματήσει αυτή η ιστορία, κάποτε να παραβιάσω το λόγο μου και να μιλήσω. (Παρατεταμένα χειροκροτήματα εκ της Πτέρυγος του ΠΑΣΟΚ).

Το δεύτερο σημείο είναι ότι ο Υπουργός Εθνικής Αμύνης αποσιώπησε μια σημαντική συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας το 1976, σύμφωνα με την οποία ακολουθείται η εξής διαδικασία, όσον αφορά ασκήσεις των Τούρκων στο Αιγαίο. Πρώτα ειδοποιείται η Ελλάδα για τις ασκήσεις, τις οποίες προτίθεται να εκτελέσει στο Διεθνή χώρο του Αιγαίου κοντά στα δικά μας εναέρια όρια, ακόλουθα δε η Ελλάδα κάνει τις παρατηρήσεις της. Τονίζει π.χ. ότι αυτό αποτελεί παραβίαση αεροδιαδρόμου ή ότι αποτελεί παραβίαση του εναέριου χώρου μας. Στη συνέχεια, αυτό είναι το απίστευτο της συμφωνίας, η Τουρκία μπορεί να μην προσαρμοσθεί στις δικές μας τοποθετήσεις και μπορεί να προχωρήσει και να εκτελέσει “ως εσχεδιάσθη” -AS PLANNED-, αυτή είναι η φράση της συμφωνίας, τις ασκήσεις της. Και ποιο προνόμιο διατηρεί πλέον η Ελλάδα; Να απευθυνθεί προς Διεθνείς οργανισμούς όπως είναι το ΙΚΑΟ, ή όπως είναι – αν είμαστε στην Συμμαχία – το ΝΑΤΟ.
Και αυτό ακριβώς κ. Υπουργέ κάνατε. Διαμαρτυρηθήκατε μάλιστα διαμαρτυρήθηκε πρώτη η Τουρκία – διότι είχατε την αποφασιστικότητα να παρακολουθήσετε. Παρακαλώ τον κ. Υπουργό να μου πει αν αυτή η συμφωνία, αυτό το κείμενο, το οποίο αυτή την ώρα κάπως θυμάμαι, όχι όμως λεπτομερειακά, υπάρχει και αν έχω δίκιο όταν κάνω αυτές τις παρατηρήσεις. (Χειροκροτήματα εκ της Πτέρυγος του ΠΑΣΟΚ).

© Αριστοτέλης Σαρρηκώστας - Αρχείο ΕΡΤ
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΑΒΕΡΩΦ – ΤΟΣΙΤΣΑΣ (Υπ. Εθνικής Αμύνης). Κύριε Πρόεδρε, δεν ενθυμούμαι και εγώ αυτή τη συμφωνία, θα πάω σε λίγο στο Υπουργείο, θα τη δω, και το απόγευμα θα είμαι σε θέση να σας πω. Όσο για το πρώτο που είπατε, πρώτη φορά το λέτε, όταν ένας Αρχηγός ή και οποιοδήποτε μέλος του Κοινοβουλίου επικαλείται λόγους Εθνικού συμφέροντος, για να μην μπορεί να εξηγήσει κάτι η Κυβέρνηση και οποιοσδήποτε άλλος, έχει υποχρέωση να σέβεται αυτή η δήλωση. Ελπίζω να την σέβεσθε και σεις, όταν η Κυβέρνηση σας λέγει ότι δεν μπορεί να μιλήσει για ορισμένα πράγματα, γιατί αυτό μπορεί να βλάψει τα Εθνικά συμφέροντα. (Χειροκροτήματα εκ της Κυβερνητικής Πτέρυγος).
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ. Κύριε Πρόεδρε, δεν πρόκειται να αγορεύσω δεν παραβιάζετε τίποτα.

Θα ήθελα να βεβαιώσω τη Βουλή, ότι πράγματι ο κ. Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ προέβη στη διατύπωση των λέξεων εκείνων για ορισμένο Εθνικό σκοπό.

Με διαβεβαίωσε ο ίδιος τον Αύγουστο του 1976 όταν είχαμε συναντηθεί και τον ερώτησα πώς έφθασε στο σημείο να διατυπώσει μια τέτοια φράση, μου είπε γιατί το έκανε και βεβαιώθηκα ότι το έκανε για λόγους εθνικούς. (Χειροκροτήματα)

ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ (Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ). Θέλω να ευχαριστήσω τον Πρόεδρο, κύριο Κανελλόπουλο, γιατί επιβεβαίωσε ακριβώς αυτό το οποίο είπα.

Από την πλευρά του, ωστόσο, ο Πέτρος Μολυβιάτης, στενός συνεργάτης του Κωνσταντίνου Καραμανλή και πρώην ΥΠΕΞ, είχε δηλώσει το 2002 στη Βουλή: «Μίλησα με τον Ανδρέα Παπανδρέου και του είπα: Κύριε πρόεδρε, το “Χόρα” μπήκε στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, κάνει έρευνες και επομένως μπαίνουμε σε κρίση με την Τουρκία. Ο μακαρίτης ο Παπανδρέου μού απάντησε: «Ο πρόεδρος νομίζει ότι πρέπει να εγκαταλείψω την περιοδεία μου και να επιστρέψω;». Του είπα: “Κύριε πρόεδρε αυτό είναι δικό σας θέμα. Όταν αποφασίσετε να επιστρέψετε θα σας ενημερώσει πλήρως ο πρωθυπουργός”. Αυτή ήταν η μόνη επαφή που εγένετο μεταξύ πρωθυπουργού δι’ εμού και του Ανδρέα Παπανδρέου για το επεισόδιο. Ο Ανδρέας Παπανδρέου γύρισε από τη Θράκη μετά δυο μέρες και ενημερώθηκε από τον πρωθυπουργό. Το σύνθημα “βυθίσατε το «Χόρα»” το είπε ενόσω βρισκόταν στη Θράκη, χωρίς καμία προσυνεννόηση, χωρίς καμία επαφή με τον πρωθυπουργό», ενώ ακολούθησαν οι δηλώσεις του τότε εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Ακριβάκη ο οποίος επανέλαβε τον διάλογο Αβέρωφ, Παπανδρέου, Κανελλόπουλου.
1987 - Η κατάσταση στην Ελλάδα

Πώς ήταν όμως η γενικότερη κοινωνική και πολιτική ζωή στον τόπο, την ώρα που οι Τούρκοι απειλούσαν με έξοδο του “Σισμίκ” στο Αιγαίο.

Το πρωί της 25ης Μαρτίου έξω από τον Καθεδρικό ναό της Μητρόπολης Αθηνών καταφθάνει ο Ανδρέας Παπανδρέου. Πλήθος κόσμου είναι συγκεντρωμένο και με ασταμάτητα συνθήματα φώναζαν: “Μαζί σου Ανδρέα για μια Ελλάδα νέα”. Η ατμόσφαιρα αν και εορταστική, ήταν ηλεκτρισμένη και σίγουρα φορτισμένη, λόγω της κρισιμότητας στο Αιγαίο και της ασταμάτητης τουρκικής προκλητικότητας.
Χαρακτηριστικό είναι, άλλωστε, το μήνυμα του πρωθυπουργού ανήμερα της Εθνικής Επετείου: “Η σημερινή Ελλάδα έχοντας ζήσει τις καταστροφές δυο παγκοσμίων πολέμων και μιας αδελφοκτόνας σύρραξης αντιλαμβάνεται πολύ καλά τη σημασία που έχει το αγαθό της ειρήνης. Η Ελλάδα θέλει σχέσεις ειρηνικές με τους γείτονές της, δυστυχώς όμως αντιμετωπίζει μια διαρκή απειλή από την Ανατολή. Η ηγεσία της Άγκυρας έχει προ πολλού εγκαταλείψει την πολιτική καλής γειτονίας και η Τουρκία κατέχει με τη βία ένα μεγάλο μέρος της Κύπρου, ενώ απειλεί και το υπόλοιπο περιφρονώντας βάναυσα τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών. Έχει συγκεντρώσει μια τεράστια αποβατική δύναμη απέναντι από τα ελληνικά νησιά και απειλεί τα αναφαίρετα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Ο Ελληνικός λαός δεν είναι διατεθειμένος να απεμπολήσει τα εθνικά – κυριαρχικά του δικαιώματα και είναι τούτο αυτονόητο δίδαγμα της εθνικής μας ιστορίας”.
0:00 0:00
© You Tube - Λειτουργική ζωή της εκκλησίας μας
Είναι όμως η ίδια περίοδος που ο πανικός "λούζει" μια μερίδα του ελληνικού λαού, ο οποίος σπεύδει στα σούπερ μάρκετ να προμηθευτεί είδη τροφίμων, αδειάζοντας κυριολεκτικά τα ράφια. Ήταν η ίδια περίοδος που οι έμποροι και οι προμηθευτές προσπαθούσαν να ηρεμήσουν τον κόσμο λέγοντας πως η χώρα έχει αρκετά αποθέματα που φθάνουν τους τέσσερις μήνες. Ήταν όμως και εκείνη η περίοδος που η κυβέρνηση είχε να αντιμετωπίσει τα προβλήματα με την Εκκλησία, με μεγάλα συλλαλητήρια να διοργανώνονται από τον κλήρο και τον τότε υπουργό Παιδείας Αντώνη Τρίτση να προσπαθεί να διαχειριστεί το θέμα της μοναστηριακής και της εκκλησιαστικής περιουσίας από την πλευρά της πολιτείας, συγκρουόμενος πολλές φορές με τον τότε Μητροπολίτη Δημητριάδος και κατόπιν Αρχιεπίσκοπο μακαριστό Χριστόδουλο.
“Ψυχροπολεμικό” κλίμα μέσα και έξω, σε στεριά και θάλασσα / © Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων

Ένα βήμα πριν τον πόλεμο
Τα “τύμπανα του πολέμου” ξεκίνησαν να χτυπάνε στις 19 Φεβρουαρίου του 1987, την ημέρα που η κυβέρνηση ανακοίνωσε την πρόθεσή της να αγοράσει την πλειοψηφία των μετοχών της Εταιρείας Πετρελαίου Βορείου Αιγαίου, ώστε να αποκτήσει τον απόλυτο έλεγχο των κοιτασμάτων στο Αιγαίο.

© Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων
Στα τέλη του ίδιου μήνα έφθασε στην Αθήνα ο υφυπουργός Εξωτερικών του Καναδά Τζ. Στάνφορντ, ο οποίος μαζί με τους πρέσβεις των ΗΠΑ, Καναδά και Γερμανίας έθεσαν στον Έλληνα υπουργό Βιομηχανίας Αναστάσιο Πεπονή την επιθυμία των χωρών τους να βρεθεί μια λύση ικανοποιητική για όλες τις πλευρές. Η απάντηση του υπουργού ήταν ξεκάθαρη: “Απόφαση της ελληνικής πλευράς είναι ο πλήρης έλεγχος των δραστηριοτήτων της κοινοπραξίας και το σχετικό σχέδιο νόμου προβλέπει την εξαγορά του αναγκαίου αριθμού μεριδίων”. Αμέσως μετά ο Αναστάσιος Πεπονής δέχεται στο γραφείο του τον Τούρκο πρέσβη ο οποίος του είπε πως “η Τουρκία ελπίζει η Ελλάδα να σεβαστεί το πρωτόκολλο της Βέρνης” το οποίο βέβαια ήταν ανενεργό και δεν δέσμευε την Ελλάδα για το πού και πότε θα γίνουν γεωτρήσεις στην ελληνική υφαλοκρηπίδα.
Στις αρχές Μαρτίου, ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Γουάινμπεργκερ προχωρά σε φιλοτουρκικές δηλώσεις σχετικά με τα στρατεύματα κατοχής στην Κύπρο και την ανατροπή του 7:10 στην αμυντική αναλογία Ελλάδας – Τουρκίας. Ο Γουάινμπεργκερ ματαιώνει, παράλληλα, επίσκεψή του στην Ελλάδα και η θερμή αναμέτρηση είναι κάτι παραπάνω από βέβαιη.

Φωτογραφικό ντοκουμέντο: Το Σισμίκ βγαίνει από τα Δαρδανέλλια συνοδευόμενο από τουρκικό πολεμικό πλοίο / © Ελευθεροτυπία 30 Μαρτίου 1987
Τα απόρρητα έγγραφα
Οι προθέσεις της κυβέρνησης των ΗΠΑ είναι ξεκάθαρες και αυτές αποκαλύφθηκαν από την εφημερίδα Ελευθεροτυπία στις 25 Φεβρουαρίου 2007.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα του Πασχάλη Κορωναίου, το απόρρητο ντοκουμέντο φανερώνει ότι οι ΗΠΑ και ύστερα από εντολή του Μπους αποφάσισαν να βοηθήσουν την Τουρκία στη νέα “κόντρα” με την Ελλάδα.

Με μεσολαβητή τον περιβόητο Ρίτσαρντ Περλ (το νεοσυντηρητικό γεράκι του Μπους) το αμερικανικό Πεντάγωνο προβλέπει πόλεμο μερικών ημερών στο Αιγαίο και αποκαλούν πρόβλημα της Ελλάδας την κρίση, ενώ ενδιαφέρονται μονομερώς για τα συμφέροντα της Τουρκίας.

Μάλιστα λίγες μέρες πριν την κορύφωση της κρίσης, στις 21 Μαρτίου, ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας απέστειλε ένα χαρακτηρισμένο ως “άκρως απόρρητο” έγγραφο με αποδέκτη τον Αμερικανό σύνδεσμο των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ και θέμα: “Βοήθεια στον κ. Ρίτσαρντ Περλ”.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ο παραλήπτης του συγκεκριμένου εγγράφου: προς “NATO/SACEUR/ΕΙΔΙΚΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΝΑΤΟ-ΗΠΑ”. Όπου SACEUR, ο ανώτατος αρχηγός των συμμαχικών δυνάμεων Ευρώπης. Το ΝΑΤΟ, δηλαδή, ενώ εμφανίζεται επισήμως να μη διαδραματίζει ρόλο στις ελληνοτουρκικές αντιπαραθέσεις εκλήθη να συνδράμει τον Περλ.

Το περιεχόμενο της επιστολής:

“Πιστεύω ότι πρέπει να κάνουμε μια τολμηρή κίνηση αναφορικά με το ελληνικό πρόβλημα. Παρουσιάστηκε απροσδόκητα και δεν υπάρχει χρόνος για εξηγήσεις. Η απαιτούμενη βοήθεια πρέπει να δοθεί στον Ρίτσαρντ Περλ, ώστε να μπορεί να συνεργαστεί χωρίς πρόβλημα με το τουρκικό υπουργείο Άμυνας.

Ενώ η κρίση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας έχει προετοιμαστεί (“is being prepared” διατυπώνεται στο κείμενο) και είναι πιθανόν να προκαλέσει πόλεμο μεταξύ των δύο χωρών που θα διαρκέσει κάποιες ημέρες, σας συνιστώ να συνεργαστείτε με τον Περλ, την τουρκική ηγεσία και τις αμερικανικές δυνάμεις που θα προσεγγίσουν την περιοχή”.

Η επιστολή φανερώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο πώς λειτούργησαν οι ΗΠΑ, ενώ “αδειάζει” όσους κατηγόρησαν τον Ανδρέα για στημένη κρίση και θέατρο σέρνοντας δήθεν την Ελλάδα σε πόλεμο.
© Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων
Δεν είναι όμως μόνο το απόρρητο έγγραφο του υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ με αποδέκτη τον Αμερικανό σύνδεσμο των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ που αποτυπώνει την τότε κατάσταση.
Στα έγγραφα ντοκουμέντα της CIA, από το προσωπικό αρχείο της Κατερίνας Α.Βαρελά, πολιτική επιστήμων - ιστορικός και ΓΓ του Πνευματικού Ιδρύματος Γ.Παπανδρέου, που παρουσιάζονται αυτούσια από το News247 o ταγματάρχης Χάρι Ντινέλα σημείωνε το Νοέμβριο του 1987: “Η Ελλάδα πιθανότατα μπορεί να υπερασπιστεί επιτυχώς και τα 6 μεγάλα νησιά του Αιγαίου απέναντι σε μια σοβαρή τουρκική προσπάθεια κατάληψης ενός εξ αυτών. Οι απώλειες και στις δύο πλευρές αναμένονται να είναι υψηλές. Η Τουρκία θα μπορούσε να καταλάβει ένα από τα μικρότερα νησιά και ο πιθανός στόχος είναι το Καστελλόριζο”.
“… Πέρα από το να πάει σε πόλεμο με την Τουρκία στη Θράκη και στο Αιγαίο, η Ελλάδα δεν μπορεί να προστατεύσει το νότιο τμήμα της Κύπρου απέναντι σε μια σοβαρή τουρκική επίθεση. Σε περίπτωση πολέμου στην Κύπρο, οι απώλειες και στις δυο πλευρές αλλά ειδικά στο νότιο κομμάτι μπορούν να αναμένονται μεγάλες σε στρατιωτικό και πολιτικό προσωπικό. Η Τουρκία θα επικρατήσει. Και σε περίπτωση ελληνοτουρκικού πολέμου στο Αιγαίο, η πιθανότητα τουρκικής προέλασης στο νότιο τμήμα της Κύπρου θα αυξηθεί δραματικά, ειδικά αν η Τουρκία υποστεί βαριές απώλειες στο Αιγαίο” έγραφε μόλις το 1987 ο ταγματάρχης της CIA.

Η άμεση βοήθεια των Αμερικανών στην Τουρκία, την περίοδο του 1987, είναι κάτι παραπάνω από εμφανής και η σκληρή στάση που κράτησε και χειρίστηκε την όλη υπόθεση ο Ανδρέας Παπανδρέου και οι συνεργάτες του είναι αυτά που έκριναν το αποτέλεσμα του πολέμου. Να κερδηθεί χωρίς να πέσει ούτε μια σφαίρα.

Η ώρα του Ανδρέα
Πώς έζησε εκείνα τα γεγονότα ένας από τους μεγάλους πρωταγωνιστές της εποχής. Ο τότε Α/ΓΕΕΘΑ πτέραρχος Νίκος Κουρής γράφει στο βιβλίο του “Αιγαίο: Η μακροχρόνια διαμάχη και ο ρόλος των Αμερικανών”.

Όλες οι αποχρώσεις πείθουν ότι την εποχή εκείνη υπήρχε πολιτική κατεύθυνση από την Ουάσιγκτον να υπονομευτεί και να ανατραπεί ο Ανδρέας Παπανδρέου για να αντικατασταθεί από άλλον πολιτικό, πρόθυμο να υποτάσσεται στα κελεύσματά της. Η Φλόρα Λιούις έγραψε στους Νew York Times υπό τον τίτλο: “Έναν νέο ηγέτη χρειάζεται η Ελλάδα”: “Θα ήταν πράγματι καταστροφικό να αφεθούν οι εντάσεις να ξεφύγουν από κάθε έλεγχο. Οι υπεύθυνοι Έλληνες πρέπει να περιορίσουν τον πρωθυπουργό τους ή καλύτερα για αυτούς να βρουν έναν άλλον πολιτικό ηγέτη να τον αντικαταστήσει”.

© Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων
Στην Ελλάδα, εκείνη την περίοδο, έχει κινητοποιηθεί ο μηχανισμός χειρισμού κρίσεων. Υπάρχει η συνεχής ροή πληροφοριών μεταξύ υπουργείου Άμυνας, Εξωτερικών και ΕΥΠ. Στις 20 Μαρτίου ο Α/ΓΕΕΘΑ κατόπιν εντολής του πρωθυπουργού τον επισκέπτεται και τον ενημερώνει για τη στρατιωτική κατάσταση. Η συνάντηση αυτή δεν δημοσιοποιήθηκε. Η αναφορά του πτεράρχου μπορεί να συνοψιστεί ως εξής:

“Είμαστε έτοιμοι, χωρίς προϋποθέσεις, να προστατεύσουμε τη χώρα και τα νόμιμα συμφέροντά της. Υπάρχουν ενδείξεις ότι στο σημείο αυτό ο Ανδρέας Παπανδρέου πήρε τις αποφάσεις του. Στο Καστρί συγκαλούνται, σχεδόν καθημερινά, συσκέψεις του λεγόμενου ‘μίνι ΚΥΣΕΑ’ με συμμετοχή του ΥΠΕΞ Κάρολου Παπούλια, του ΥΕΘΑ Ιωάννη Χαραλαμπόπουλου, του υφυπουργού Εξωτερικών Ιωάννη Καψή και του Α/ΓΕΕΘΑ. Υπάρχει απόλυτος συντονισμός στρατιωτικών ενεργειών και διπλωματικής δράσης. Οι Ένοπλες Δυνάμεις έχουν λάβει ήδη διάταξη μάχης και τα πλοία του στόλου με την κάλυψη της αεροπορίας έχουν αναπτυχθεί στο Αιγαίο. Η ελληνική κυβέρνηση ενημερώνει τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την τότε ΕΟΚ ότι απόφασή της είναι να προστατεύσει εν ανάγκη δια των όπλων τα νόμιμα συμφέροντά της”.

© Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων
Ταυτόχρονα, ο υπουργός Εξωτερικών μεταβαίνει στη Σόφια και επιδίδει στον πρόεδρο Τοντόρ Ζίβκοφ προσωπική επιστολή του Ανδρέα Παπανδρέου. “Να πεις στον φίλο μου ότι είμαι στο πλευρό του. Να μην ανησυχεί και να μην έχει κανέναν φόβο στα σύνορα με τη Βουλγαρία. Να μην το σκεφθεί και να αποσύρει όσο στρατό θέλει από εκεί και να τον χρησιμοποιήσει όπου θέλει” απάντησε ο Ζίβκοφ στέλνοντας στα βουλγαροτουρκικά σύνορα δύο τεθωρακισμένες μεραρχίες, εκτός από τον στρατό που ήδη βρισκόταν στην περιοχή.
Οι κινήσεις όμως στη σκακιέρα για τον Ανδρέα Παπανδρέου δεν έχουν τελειώσει. Αφού εξασφάλισε μια χώρα του ΝΑΤΟ να έχει προχωρήσει σε συμφωνία με μια χώρα του Συμφώνου της Βαρσοβίας, το ίδιο βράδυ της απάντησης της Βουλγαρίας η κυβέρνηση ανακοινώνει ότι αναστέλλει τη λειτουργία της αμερικανικής βάσης στη Νέα Μάκρη.

© Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων
Σύμφωνα με όσα έχει αναφέρει σε τηλεοπτικές του συνεντεύξεις ο ναύαρχος Λ. Βασιλικόπουλος, “κατόπιν εντολών έστειλα στον Αμερικανό διοικητή της Νέας Μάκρης τον Μ. Ζαλοκώστα και του είπε ‘σταματάς’. O Αμερικανός κάλεσε τη βάση του και του είπαν πως πράγματι παύει η λειτουργία της”, ενώ συμπλήρωσε: “Ο Ανδρέας Παπανδρέου μας είχε κάνει ξεκάθαρο πως αν το ΣΙΣΜΙΚ επιχειρήσει έρευνα στην υφαλοκρηπίδα, να εμποδιστεί με ή χωρίς τη χρήση βίας”.
Όλο αυτό το διάστημα η Άγκυρα διαμαρτύρεται έντονα και καλεί τον πρέσβη μας λέγοντάς του: “Η Τουρκία είναι υποχρεωμένη να υπερασπιστεί τα συμφέροντα και τα δικαιώματά της και έξω από τα χωρικά της ύδατα”, ενώ ο πρωθυπουργός της Τουρκίας από τις ΗΠΑ αναφέρει: “Αν συνεχίσει η Ελλάδα να παραβαίνει τη Συμφωνία της Βέρνης, κάνοντας έρευνα στο Αιγαίο, θα δημιουργήσουμε πρόβλημα στο κεφάλι της”. Το ΣΙΣΜΙΚ, σύμφωνα με τον τουρκικό Τύπο, εξέρχεται στο Αιγαίο και στα ρεπορτάζ τους οι εφημερίδες υπογραμμίζουν και προειδοποιούν: “Ελπίζουμε να μην εμποδίσουν οι Έλληνες το ΣΙΣΜΙΚ . Αν συμβεί κάτι τέτοιο, είναι σίγουρο πως η Τουρκία θα λάβει τα κατάλληλα μέτρα”.
© Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων
© Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων
Σύμφωνα με τον πτέραρχο Νίκο Κουρή, “στις 28 Μαρτίου προσέρχεται στο ΕΘΚΕΠΙΧ ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Χρ. Σαρτζετάκης και ενημερώνεται για τη στρατιωτική κατάσταση, παρουσία των αρχηγών των κομμάτων της αντιπολίτευσης”. Στην Ελλάδα όλα είναι έτοιμα, ενώ και η εντολή που δόθηκε στον διοικητή Αντιτορπιλικών Γρ. Δεμέστιχα που είχε αναλάβει να είναι η “σκιά” του ΣΙΣΜΙΚ ήταν: “Ρίξε πρώτος!”.
Οι γείτονες εν τω μεταξύ και παρά την υπέρ τους κινητικότητα από πλευράς Αμερικανών και ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων αξιολογούν τα δεδομένα, την αποφασιστικότητα της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας του τόπου, την ομοψυχία του λαού και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι πιθανότητες επιτυχίας μιας επιθετικής ενέργειας είναι μηδαμινές.
Η πρώτη δήλωση ήρθε από τον πρόεδρο της Τουρκίας ο οποίος υπόσχεται ότι θα πράξει καθετί δυνατό να αποφύγει ο τουρκικός λαός νέες περιπέτειες, ενώ και ο πρωθυπουργός Τουργκούτ Οζάλ δήλωσε: “Δεν υπάρχει λόγος να κλιμακώσουμε την ένταση. Η Τουρκία δεν θα προβεί σε έρευνες σε αμφισβητούμενες περιοχές, εφόσον και η Ελλάδα δεν θα πραγματοποιήσει έρευνες”.
© Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων
Στην κρίση του Μάρτη ο Ανδρέας Παπανδρέου κατάφερε να “παντρέψει” με μοναδικό τρόπο τη διπλωματία και την ετοιμότητα που επέδειξαν οι Ένοπλες Δυνάμεις του τόπου. Σχεδίασε ένα - ένα τα βήματα, ώστε να αντιμετωπίσει ακόμη και το χειρότερο σενάριο, με τον πτέραρχο Νίκο Κουρή να θυμάται: “Χειρίστηκε την κρίση με αποφασιστικότητα, ψυχραιμία και πολιτική διορατικότητα, δεν βασίστηκε στη βοήθεια των ξένων αλλά στις αστείρευτες δυνάμεις του λαού μας και την εθνική ομοψυχία. Στην κρίση του Μάρτη του 1987 βρέθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση και για πρώτη φορά μετά την τραγωδία της Κύπρου ο ελληνικός λαός αισθάνθηκε εθνικά υπερήφανος”.

Στην κρίση του Μάρτη ο Ανδρέας Παπανδρέου κατάφερε να “παντρέψει” με μοναδικό τρόπο τη διπλωματία και την ετοιμότητα που επέδειξαν οι Ένοπλες Δυνάμεις του τόπου. Σχεδίασε ένα - ένα τα βήματα, ώστε να αντιμετωπίσει ακόμη και το χειρότερο σενάριο, με τον πτέραρχο Νίκο Κουρή να θυμάται: “Χειρίστηκε την κρίση με αποφασιστικότητα, ψυχραιμία και πολιτική διορατικότητα, δεν βασίστηκε στη βοήθεια των ξένων αλλά στις αστείρευτες δυνάμεις του λαού μας και την εθνική ομοψυχία. Στην κρίση του Μάρτη του 1987 βρέθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση και για πρώτη φορά μετά την τραγωδία της Κύπρου ο ελληνικός λαός αισθάνθηκε εθνικά υπερήφανος”.
Σαν τώρα θυμάμαι, που ήμουν στρατιώτης στη Φλώρινα, την τεράστια ετοιμότητα και περηφάνια!!!!! όλων των στρατιωτών/στρατιωτικών/πολιτών.
Από τότε, όλοι οι επόμενοι καθώς και οι επίγονοι του τελευταίου μεγάλου Ηγέτη Α.Παπανδρέου, ήταν πολύ κατώτεροι..... Δυστυχώς:(

Μην Αγχώνεστε παίδες, ο Καμμένος όταν πήγε Αμερική τα κανόνισε όλα.
Και ξύλο θα ρίξει ο Τραμπ στους Τούρκους και νέο σχέδιο Μαρσαλ (πολύ χρήμα) θα ακολουθήσει :dipli:

https://www.enikos.gr/politics/723233/stin-athina-o-ypourgos-exoterikon-tis-italias-avrio-h-aoz-stin-at

"Το κύριο αίτημα της ιταλικής πλευράς που είναι το να ψαρεύουν οι Ιταλοί ψαράδες εντός της ελληνικής ΑΟΖ δηλαδή μεταξύ 6 και 12 ναυτικών μιλίων από τις ελληνικές ακτές"

https://www.enikos.gr/politics/723582/tsipras-na-prochorisoume-tora-stin-epektasi-ton-12-milion-sto-ion

Τοσα χρονια κυβερνηση οι συριζαιοι προδότες δεν έκαναν τπτ και τωρα κανουν υποδείξεις και το παίζουν πατριώτες στους άλλους προδότες της ΝΔ