Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Συνήθως μια φορά την εβδομάδα τα τελευταία δύο χρόνια, επιβραβεύω τον εαυτό μου με μια σταθερά επαναλαμβανόμενη (προσωπική) ιεροτελεστία, σκοπός της οποίας είναι η - έστω και ολιγόωρη - φυγή από την ψυχοφθόρα καθημερινότητα. Αρχικά οργανώνω «συνεδρία» με όμορφη κορασίδα, και εν συνεχεία επιστρέφω στο σπίτι όπου συνοδεία ποτού απολαμβάνω rock/metal, blues ή jazz ακούσματα στην άνεση του καναπέ μου.
Διανύοντας την πέμπτη δεκαετία της μάταιης αυτής ζωής, έχω καταλήξει οριστικά ότι το μυστικό για να απολαύσει κανείς το ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ, δεν έχει ποτέ να κάνει με την ποσότητα. Τουναντίων απαιτείται μέτρο και ποιότητα.
Έτσι αυτές τις λίγες (αλλοιώς δεν είναι ιδιαίτερες) στιγμές, φροντίζω ώστε η μουσική να είναι πάντα προσεκτικά επιλεγμένη, το ουίσκι single malt και η κορασίδα αυτό που η εκάστοτε στιγμή προστάζει. Άλλοτε ξανθιά μοντελέ, άλλοτε μελαχροινή με καμπύλες κ.ο.κ, περί ορέξεως κολοκυθόπιττα.
Κάποιες ιδιαίτερα φορτισμένες – εργασιακά - εβδομάδες οι προδιαγραφές κι οι απαιτήσεις αυξάνονται. Τότε στο cd player μπαίνουν μόνο επιλεγμένες εκτελέσεις κομματιών, το ουίσκυ είναι μόνο Lagavulin ή Talisker και, εδώ και κάποιο καιρό, σ’αυτές τις ειδικές περιπτώσεις, κοπέλα είναι πάντα η Κατερίνα. Το γιατί το έχω ξαναγράψει, κι η επανάληψη κουράζει. Οπότε θα παραμείνω στην περιγραφή της συγκεκριμένης εμπειρίας και μόνο.

Παρασκευή βράδυ, αργά. Μολονότι πολύ κουρασμένος αισθάνομαι εξαιρετικά όμορφα απολαμβάνοντας το δεύτερο σκέλος της προσωπικής μου ιεροτελεστίας. Εδώ και κάμποση ώρα το 16 ετών Lagavulin αφήνει μια εξαίσια επίγευση καπνιστού ξύλου στο στόμα μου. Spicy όπως και οι προ διώρου στιγμές που έζησα μαζί της, και στις αναμνήσεις των οποίων βυθίζομαι συνοδεία μουσικής.
Εικόνες από ένα δωμάτιο ξενοδοχείου των βορείων προαστείων...
Η Κατερίνα γδύνεται αργά και αισθησιακά, παραμένοντας όρθια στο διάδρομο με τα χέρια φιλάρεσκα πιασμένα γύρω από τον λαιμό της, ενώ με κοιτάει χωρίς να μιλά. Μ’ένα κούνημα των δακτύλων με καλεί κοντά της, όμοια σειρήνα. Ανασηκώνω τα φρύδια και κάνω πως την αγνοώ αλλά δεν κρατιέμαι πολύ και πλησιάζοντας τη σφίγγω πάνω μου. Φιλιόμαστε στο στόμα για πολύ ώρα, άγρια, παθιασμένα. Δε θέλω να χάσω την αίσθηση του υπέροχου στήθους της πάνω στο δικό μου, αλλά τελικά γυρνάω, την αγκαλιάζω από πίσω κι επικεντρώνομαι στον αυχένα και την πλάτη της. Η εικόνα της μου φέρνει στο μυαλό την ταινία «το κορίτσι με τα τατουάζ» (το Δανικό σινεμά στα καλύτερά του), αλλά γρήγορα επανέρχομαι στην πραγματικότητα που εξελίσσεται πλέον κινηματογραφικά. Η μικρή με το ένα χέρι κρατά τα μαλλιά της ψηλά δίνοντάς μου χώρο για παιχνίδια, ενώ με το άλλο αναζητά πότε τις ορθωμένες θηλές και πότε το κάθυγρο αιδοίο της. Μουσκεύω κι εγώ τα δάκτυλά μου και τα δοκιμάζουμε μαζί. Της αρέσουν τα υγρά της, το γνωρίζω και το εκμεταλλεύομαι. Τι πιο όμορφο απ’το να βλέπεις στον καθρέφτη μια πανέμορφη νέα να ηδονίζεται από τους ίδιους τους χυμούς της?
Λίγο αργότερα γονατίζει και χαιδεύει μαλακά τ’αρχίδια μου, σα να κρατάει κάτι εξαιρετικά πολύτιμο. Σταδιακά τα δάκτυλά της ασκούν όλο και μεγαλύτερη πίεση ώσπου επιτέλους φτάνει η στιγμή. Σκύβει μπροστά και η γλώσσα της περνά από πάνω τους αργά και βασανιστικά σταματώντας το χρόνο. Τα χέρια μου σφίγγουν τα μαλλιά της και σηκώνει το βλέμμα κοιτώντας με παιχνιδιάρικα. Ρουφάει άπληστα για λίγο και μετά τα χείλη της μετακινούνται πιο πάνω, κλείνοντας γύρω από τη βάλανο και μαζεύοντας τα πρώτα μου υγρά. Με ευχαρίστηση τα κάνει δικά της, όπως θα απολάμβανε κανείς ένα εξωτικό ποτό. Οι κινήσεις, ο τρόπος της, κρύβουν μια τελετουργία μέσα τους. Το πρόσωπό της επίσης. Σοβαρό πολύ, και την ίδια στιγμή αισθησιακό. Με μια σαφή νύξη υποταγής που προσφέρεται με τη θέλησή της. Είναι περισσότερο μια δήλωση, παρά μια ερωτική πράξη: «είμαι δική σου, κάνε με το κορμί μου ότι θέλεις». Είναι υπέροχο να βλέπεις μια κοπέλα να σου δίνεται κατ’αυτόν τον τρόπο. Και διεγερτικό όσο δεν παίρνει. Ο καλύτερος πρόλογος…

Στο σαλόνι τo CD player εξακολουθεί να παίζει επαναλαμβανόμενα τα τρία κομμάτια που έχω επιλέξει. Bolero του Maurice Ravel, Child in Time των Deep Purple (μέρη του οποίου είναι εμπνευσμένα από το Bolero) και Down in the Hole του αξεπέραστου David Campbell. Όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε...

είδωλο διπλό
γεμίζει ο καθρέφτης,
κι εγώ εσένα

Ps1
Τα χαικού είναι ιαπωνική ποιητική φόρμα. Τα εν λόγω ποιήματα είναι σύντομα, πρέπει να έχουν τρεις στίχους μόνο, με 5, 7 και 5 συλλαβές αντίστοιχα ο κάθε στίχος. Έχει πολύ ενδιαφέρον να προσπαθείς να αποδώσεις οτιδήποτε (μια έννοια, μια κατάσταση, μια εμπειρία κλπ) με συνολικά 17 συλλαβές, λίγες λέξεις δηλαδή.

Ps2
Όσο περισσότερα δώσεις (και δεν εννοώ χρηματικά), τόσο περισσότερα θα πάρεις. Ισχύει για όλους μας και σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής γενικότερα, αλλά στην περίπτωση της Κατερίνας είναι το α και το ω.

Ps3
Στην αγορά υπάρχει ένας κανόνας διαχρονικός και απαράβατος: ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Αυτό σημαίνει πως ακόμα κι αν νομίζουμε/ξέρουμε (όπως θέλεις πες το) ότι αδικούμαστε, εν τέλει σωπαίνουμε κι αφήνουμε απλά να καταλαγιάσει ο ντόρος. Αλλοιώς τον εαυτό μας αδικούμε τελικά. Ακούς τιγράκι? Άντε, ξέχνα τα όλα και χαμογέλα..:)