Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Έρχονται στιγμές που ψάχνω απεγνωσμένα τρόπο για να εκφραστώ. Οι σκέψεις μου, αναζητούν δίοδο για να εκτονωθούν από ένα βίαιο καταιγισμό και τα συναισθήματα, θέλουν να εκραγούν και να ειπωθούν. Να περιγράψουν τη χαρά, την ευτυχία, το ρίγος και ίσως λίγο από την αποθέωση που μπορεί να βιώσει ένα ανθρώπινο κορμί όταν νοιώσει ένα τρυφερό άγγιγμα , ένα χάδι και μιαν άλλη ανάσα να σιγοψιθυρίζει όλο πόθο από δυο χείλη που κρύφτηκαν για μερικά μόνο λεπτά στο λαιμό του. Ξαφνικά οι λέξεις φαίνονται τόσο λίγες. Οι φράσεις ανίκανες να περιγράψουν κι ο λόγος, είτε γραπτός είτε προφορικός, εργαλείο ανεπαρκές για να προσεγγίσει τη σπάνια αυτή στιγμή. Δε θέλω άλλες λέξεις, θέλω μπογιές. Δε θα ασχοληθώ άλλο με τις φράσεις, θα πετάξω τα μολύβια μου, θα αρπάξω δυο πινέλα. Θα κάνω τις σκέψεις μου πολύχρωμες ζωγραφιές. Θα νοιώσω λίγο σαν την Κάρμα Νιρβάμη (Νίκος Καζαντζάκης) όταν μετέτρεπε το πάθος του σε «Όφι και Κρίνο». Θα μπογιατίσω στο χαρτί έναν πλάσμα αγγελικό που βρέθηκε στην αγκαλιά μου και μου έδειξε το δρόμο για τον παράδεισο. Ξέρω. Τώρα θα λες εσύ, τι είναι αυτά που σου τσαμπουνάω . Ζητώ συγνώμη ταπεινά μα μου είναι αδύνατο να δω τα πράγματα αλλιώς. Η Βερόνικα φτιάχτηκε στον παράδεισο. Τα ανθρώπινα λόγια είναι λίγα για να περιγράψουν την απόκοσμη ομορφιά της. Κάπου στην πλάτη της κρύβει ένα ζευγάρι φτερούγες. Είμαι σίγουρος για αυτό. Τις νύχτες, τις απλώνει και σαν άγγελος πετά. Κάθε νύχτα στρέφω το βλέμμα μου στον ουρανό. Αναζητώ το πέταγμά της και φέρνω στο νου μου κάθε στιγμή που βίωσα μαζί της….