Φυλής 65Α

Μετά το Grand Ritorno, η μπλε κούρσα ακολούθησε τη διαδρομή Βασιλ. Σοφίας – Σούτσου – Αλεξάνδρας – Ιουλιανού – Αχαρνών. Στόχος κάποια από τις Μιράντα, Μόνικα (νιάου). Αφού άρχισα να μπαίνω μανιασμένος σε διάφορα σπιτάκια, αναζητώντας λευκή σάρκα, στο 65 πέτυχα τη Μιράντα. Δωμάτια όλα γεμάτα. Υπό κανονικές συνθήκες θα έφευγα, αλλά η καύλα μετά το Grand Ritorno ήταν στο κόκκινο, οπότε πλήρωσα το μπλε εισιτήριο χωρίς σκέψη.

Στην παρουσίαση δεν ανακοινώνεται ελεύθερο στομάτικο. Η κοπέλα όμως κάνει κανονικά, με την προϋπόθεση να είσαι περιποιημένος και καθαρός.

Για τη Μιράντα δεν χρειάζεται να πω πολλά. Για μένα από τα πιο όμορφα σώματα της Φυλής και το πιο γλυκό προσωπάκι. Πρώτη φορά μαζί της και σε συνδυασμό με την καύλα μου, ένιωθα την καρδιά μου να κοντεύει να σπάσει από την αναμονή.

Μετά από ένα τέταρτο, το μωράκι έκανε την είσοδο του. Την περίμενα όρθιος, τη χαιρέτησα και της ζήτησα με χαμόγελο να βγάλει τα heels που φορούσε. Αγκάλιασα το γυμνό σωματάκι της και άρχισα να τη φιλώ γλυκά στο λαιμό, ενώ μου «παραπονέθηκε» χαμογελαστή γιατί δεν είχα περάσει τόσο καιρό μαζί της. Ανταπέδωσε κι αυτή τα χάδια μου. Ξάπλωσα στο κρεβάτι και το κορίτσι άρχισε μια πίπα, από τις καλύτερες που μου έχουν κάνει. Χωρίς χέρια, βαθιά με εναλλαγές ρυθμού και πάνω απ’όλα χωρίς βιασύνη. Με τα χέρια της με χάϊδευε στην κοιλιά και μια στα πόδια, ανεβάζοντας τον καυλοπυρετό μου.

Έναρξη και λήξη μάχης με ιεραποστολικό. Έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε περίπτωση να αντέξω πολύ, οπότε προτίμησα τη στάση που θα είχα θέα το γλυκό προσωπάκι της. Το τέλος ήρθε με εμένα μουγκρίζοντας, κολλημένος στο λαιμουδάκι της Μιράντας.

Το αν θα την ξαναπροτιμήσω δεν χρειάζεται ερώτημα. Αν αυτή η κοπέλα ήταν call girl, θα είχε μαζέψει όλο το χαρτί.

Καλά να περνάμε.